Als er één componist is wiens muziek pretentieuze en gemaniëreerde interpretaties niet overleeft, dan is het wel Wolfgang Amadeus Mozart. Dat bewijst de Russische pianovirtuoos Mikhail Pletnev met zijn recentste cd, uitgebracht door Deutsche Grammophon. Pletnev speelt, op een heerlijk klinkende Blüthner-concertvleugel, vier sonates: KV 330, 331, 332 en de dramatische c-mineursonate KV 475.
De opening van de cd maakt direct duidelijk waar het probleem ligt. Het toonladderthema waarmee de sonate in do groot (KV 330) begint, zou van een lieflijke eenvoud kunnen zijn. In de handen van Pletnev verwordt het echter tot een notensliert waarin details onnodig uit de context worden getrokken, en waarin korte noten als afgebeten en brutale staccato's klinken. Aangekomen bij het tweede thema, waarin Mozart met dissonerende voorslagjes speelt, vervalt Pletnev in een gewoonte die ook zijn andere uitvoeringen op deze cd kenmerkt: op de meest ongelegen plaatsen overdreven rubato's gebruiken, die het tempo en de stroming weghalen uit de oerlogische muziek die dit is. Deze geaffecteerde manier van spelen stoort ook ontzettend in het openingsdeel van de laatste sonate op de cd, die in la groot (KV 331). Dit rustige thema met variaties, met als basis een lyrische en wiegende melodie, komt nooit op gang door het voortdurend wisselen van tempo. Geen simpel basfiguurtje loopt regelmatig, geen melodie passeert zonder dat ze tot kleine fragmentjes wordt herleid. De snelle delen, waarin Pletnevs techniek en vingervlugheid onmiskenbaar zijn, worden gelukkig minder gekweld door zijn drang tot overinterpretatie. Toch stoort ook hier de brutaliteit en de kortademigheid waarmee hij Mozarts parelende loopjes aanpakt. De sonate in c klein, die Mozart schreef in 1784, komt het minst gehavend uit de strijd. Het viriele hoofdthema, met zijn stevige octaven, lijkt Pletnev even te inspireren tot dramatisch pianospel met aandacht voor het contrapunt waarmee Mozart de thema's combineert. Algauw vervalt hij echter in de speelstijl die de rest van de cd kenmerkt.
Over deze cd kan jammer genoeg enkel gezegd worden dat Pletnevs 'eerbetoon' aan Mozarts jubileumjaar een oude pianistenwijsheid onderstreept: "Mozart is te simpel voor kinderen, en te moeilijk voor volwassenen." Laat Pletnev blijven bij waar hij succes in oogst: het romantische, 19de-eeuwse repertoire.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
