Het is anno 2006 bijna dertien jaar geleden dat Frank Zappa overleed aan de gevolgen van prostaatkanker. De muzikale duizendpoot, die zo goed als alle genres aankon en er naast zijn al dan niet parodiërende platen vol progressieve rock, jazz, fusion, doo-wop, reggae, funk of blues evenmin voor terugschrok klassieke muziek te componeren, liet tussen 1966 en 1993 een ongeëvenaard en indrukwekkend oeuvre van ruim zestig albums achter. Aangezien zijn zonen Dweezil en Ahmet er tegenwoordig zowat hun beroep van maken om alle honderden uren onuitgebrachte opnames die Zappa naliet te ontcijferen en in concrete albums te gieten, is het niet volledig onlogisch dat Dweezil het plan opvatte om met enkele topmuzikanten uit Zappa's originele bezettingen de muziek van zijn vader nieuw leven in te blazen. Zo kwam ook de Zappa Plays Zappa-tournee tot stand, met euforisch gedartel van Zappaianen over de gehele wereld als gevolg. En ze joelen niet voor niets.
You can do that on stage again
Vorst Nationaal kreeg voor het optreden een film te zien waarop Zappa in de jaren tachtig een organische, sterk improvisatorisch gerichte uitvoering van 'Montana' tentoon spreidde. Na een klein half uurtje wandelde Dweezil het podium op om samen met de uitgebreide groep meteen in 'Help, I'm a Rock' te vliegen. Na dit vroegere werk (uit de Mothers of Invention-periode), dat dan ook meteen overging in 'Hungry Freaks, Daddy' en 'Let's Make the Water Turn Black', werd er variërend uit het zo goed als bodemloze Zappavaatje getapt; enkele opvallende songkeuzes waren een korte versie van 'King Kong' en 'The Idiot Bastard's Son'. Dweezil bevond zich in goed gezelschap: Zappa's fluitist Napoleon Murphy Brock mocht vandaag naast zijn blazerstalenten ook laten zien dat hij een uitstekende leadzanger en performer is. De groep bracht verder Zappa's onwaarschijnlijk complexe muziek zonder morren perfect naar voren, waarvan een overrompelende uitvoering van de ultieme marimba-uitdaging 'Inca Roads' de kroon spande en 'Don't Eat the Yellow Snow' nog steeds amusant overkwam.
Muzikale bliksemflitsen uit de oude doos
Na het eerste deel mocht Zappa's legendarische drummer Terry Bozzio de boel mee komen opvrolijken. Bozzio bewees probleemloos waarom hij al enkele decennia tot de absolute wereldtop der drummers wordt gerekend, maar kwam ook onverwachts uit de hoek als een meer dan degelijke zanger toen hij in nummers als 'I'm So Cute' of 'Punky's Whips' als een gek tekeerging. Nadat hij Zappa's zelfgepende drumsolo 'The Black Page Part I' minutieus fijn wist te brengen, kwam ook voormalig Zappa-snarenplukker Steve Vai het podium opgesprongen om 'Part II' er mee door te jagen, met een eerste hoogtepunt als gevolg. Na de verwachte uitvoering van het nooit vervelende 'Peaches en Regalia' zorgde een hedendaagse interpretatie van 'Montana' voor een spetterend gitaarduel tussen Vai en Dweezil. Het volgende hoogtepunt kwam echter pas tijdens Vai's letterlijk kletterende solo in het middenstuk van 'Zomby Woof': men mag de man deels correct een frettenneuker noemen, maar hij doet het wel met de nodige dosis overtuigende emotie en heel wat meer stijl dan de gemiddelde snelheidsfreak.
Opschepperij zonder ego's
Na een serene uitvoering van 'Sofa' waarin vooral Dweezil schitterde, werd er in toegiften als 'Son of Orange County' en 'Trouble Every Day' een heus soleerfeestje opgezet. Eerst mocht Vai nogmaals menig gitarist in de zaal gefrustreerd naar huis sturen, daarna kwam Dweezil hem weer even vergezellen en uiteindelijk daagde Bozzio de rest van het percussieteam uit voor een drumbattle waar ze niet van terughadden. Het feit dat alles de hele tijd boeiend bleef en de soms uitgesponnen solosecties de consistentie van de avond niet teniet deden, is een duidelijke aanwijzing van het feit dat de muzikanten die in Brussel Zappa's muziek alle eer aandeden, hun instrumenten beheersen zoals de man het vroeger zelf eiste van zijn ensembles. En hoewel de erg braaf overkomende Dweezil misschien nog geen twintigste van zijn vaders charisma meeheeft, was hij wel zo joviaal om na het optreden gedurende een half uur handtekeningen uit te delen. Ook toen hij bijvoorbeeld naar vaders traditie met snelle handbewegingen de groep vrijwillig om de beurt liet improviseren, was het duidelijk dat deze hele avond in het teken stond van Zappa's zo typische combinatie van piekfijn uitgedokterde composities en instrumentaal sologericht meesterschap. Niets voor covergroepjes, alleszins.
