Er is die avond veel te doen in Leuven, maar dat kan niet beletten dat de labozaal helemaal uitverkocht is voor de elektronicahelden van Warp. Livesets van Plaid en Chris Clark en als afsluiter een dj-set van Jimmy Edgar.
Chris Clark opent met vette breakbeats en het publiek reageert meteen enthousiast. Frêle pianomelodietjes, distortion en allerlei haperende ritmes houden het Warpgehalte erin, maar het zijn de zware beats, bassen en analoge synthesizers die het optreden overeind houden. Een groot deel van de tracks lijkt recht van cd te komen, en wordt dan live door een batterij effecten gejaagd en aangevuld met allerlei elektronische klanken. Zoals met zoete snoepjes gaan die er eerst vlot in, maar na een tijdje wil je wel eens iets nieuws.
Bovendien lijkt Clark met de regelmaat van de klok technische problemen te hebben, zodat er geregeld korte stiltes vallen of dat er plotseling snelsnel moet worden overgeschakeld op een andere track. Tijdens het optreden werpt hij dan ook regelmatig nerveuze blikken in de richting van de cd-spelers en dan naar het publiek. Meestal wanneer een net iets te lang haperende beat of een stilte in de plaats van de langverwachte en zorgvuldig voorbereide climax komt. Of het nu aan technische problemen lag of niet, Chris Clarks set lag aangenaam in de oren, maar bleef niet echt boeien.
Headliner Plaid lost wel alle verwachtingen in en doet dat met twee laptops en een uitgebreid mengpaneel. Waar Chris Clarks optreden een halve dj-set was, speelt Plaid volledige nummers met daartussen korte stiltes. De nummers worden lang uitgesponnen en zijn niet alleen erg dansbaar maar blijven ook voortdurend boeiend om naar te luisteren. Het begin van het optreden mikt vooral op sfeer. Plaid stapelt lagen melodieuze klanken op tot er een meeslepend verhaal ontstaat. Verderop krijgen we ook stevigere, drum 'n' bassachtige, ritmes over ons heen. Een bisnummer werd gevraagd en gekregen. Een niet geringe bijdrage kwam ook van de erg geslaagde videobeelden waarvoor ene "Bob" onder de arm werd genomen. Het gaat misschien wat ver om hiervoor een robotarm met camera op het mengpaneel te monteren, maar de beelden misten hun effect dan ook niet.
Jimmy Edgar mocht de avond afsluiten met een dj-set. Jammer dat ongeveer de helft van het publiek na Plaid blijkbaar genoeg had gehoord voor een avond. Voor de harde kern draaide Jimmy Edgar nog de hele avond kale drumcomputerbeats (met de groeten uit Detroit). Dat Prince of de Jackson Five daar dan af en toe doorheen gemengd werden was verrassend, maar het werkte wel.
Plaid vormde het hoogtepunt van de avond, en een deel van de zaal leek dan ook enkel voor hen gekomen te zijn. Chris Clark had duidelijk ook erg leuke nummers, maar kon ze niet echt goed brengen. De eindbalans van een avondje Warp was echter meer dan positief.
