Het is een beetje koffiedik kijken wat nu te verwachten van een concert van Trentemøller. De Deense producer weet, net als vele soortgenoten, immers een perfecte en erg fijnzinnige mengelmoes te maken tussen sfeervolle knisperelektronica en warme, aan dub en disco ontleende ondertonen. Een aankondiging als ‘dansen op het verkeerde been’ was daarom niet uit de lucht gegrepen. Het onlangs verschenen dubbelalbum 'Into the Great Wide Yonder distantieert zich immers nog meer dan zijn voorganger van een poppy dansgeluid om meer een duister, mysterieus karakter te kunnen neerzetten.
Of dat allemaal nog niet complex genoeg lijkt, beloofde Anders Trentemøller voor deze tournee in plaats van live laptop en elektronicagefrutsel met gastvocalisten een heuse liveband in klassieke rock’n’rollbezetting mee te nemen. En voor iemand die erg veel gevoel legt in zijn uiterst gedetailleerde muziek maar er ook niet voor terugdeinst dit gevoel plotsklaps om te gooien, climaxen vroegtijdig af te breken of sfeerstukken compleet plat te gooien met ritmische complexiteit, heet zoiets een uitdaging.
Zo geschiedde. Een niet overdreven lange set van anderhalf uur (weliswaar voorafgegaan door smaakvolle shows van het duistere duo Chimes & Bells) kende een uiterst moeizame, zelfs wat ongemakkelijke eerste tien minuten waarin de verfijnde klank nog wat moest uitgepuurd worden. Los op zich staande songs die een heus harmonieus verhaal bevatten en met een ritmisch soms ingewikkelde combinatie van basis drumwerk, knisperende beats en een in vorm zijnde frontman die met drumpads en cimbalen regelmatig wat olie op het smeulende vuur gooit, krijg niet meteen veel grip op de zaal. De versmelting van dance en livemuziek komt pas helemaal tot zijn recht wanneer de glijdende orgeltonen van het alom gekende ‘Take Me Into Your Skin’, openingstrack van de man zijn debuutplaat ingezet worden.
Vanaf dat ogenblik begeeft het vijftal zich echter in een show waarin sobere sfeerlichting zich meet met momenten van verwondering, licht abstract geknutsel en uitgelatenheid. Een tikkeltje psychedelica, hiphop of zelfs jazz(piano) durven zich te manifesteren in de vooral indrukwekkend mooie, lang uitgesponnen klankpuzzels van de Deen, die voor een gemoedelijk, soms zelfs ambientesk karakter kiest (met specifieke aandacht voor laatste single ‘Sycamore Feeling’).
Langzaam maar zeker, en vooral heel voorzichtig warmt Trentemøller de menigte meer en meer op, voldoende ruimte latend voor improvisatie of accenten van medemuzikanten. Een bijna tien minuten durende climax met ‘Evi Dub’ zorgt dan ook voor een pracht van een ontlading in de uitzinnige menigte, die zelfs tot stagediven over gaat. De goal is gescoord en met ‘Silver Surfer, Ghost Rider go’ durft de enthousiaste producer het zelfs aan een nieuwe muziekstijl aan te boren: surfdance ofte Beach Boys meets techno, met mooi slidend gitaarwerk.
Een onmisbaar bismoment met schoonzus Anne Trolle als zangeres achter de micro om superhit ‘Moan’ in te kaderen en de opdracht was volbracht: het publiek zowel uitgelaten en voldaan als verdwaasd achter laten. Want met opvallend weinig jonge mensen en dus ook weinig gsms om YouTube filmpjes te schieten, bleek het toch erg moeilijk uit te pluizen wat op die te korte tijdspanne nu precies allemaal gebeurd is.
