Na drie dagen vol nieuwe muziek liep het TRANSIT-festival ten einde. De eer van het slotconcert was weggelegd voor het Antwerpse ensemble Champ d’Action. Ook na meer dan 20 jaar bewees het collectief dat ze nog steeds tot de top in België behoort. Het samenspel was bij momenten verbluffend, mede dankzij het uitstekende werk van de Litouwse gastdirigent Vykintas Baltakas.
Het programma was opgebouwd rond de Deense componist Simon Steen-Andersen. Een aantal jaar geleden schreef hij het ‘Beside besides’ voor cello solo. De beweging van de armen van de cellist nam hij als uitgangspunt om nieuwe werken te componeren in verschillende bezettingen. Drie van deze choreografische ‘vertalingen’ werden op het concert uitgevoerd. Tijdens de tweede vertaling werd de eerste gereflecteerd op de donkere muur. De derde was zelfs volledig geluidloos! Ook al was de visuele omkadering veel interessanter dan de muziek zelf, het bleef een origineel concept dat zelfs niet zou misstaan in een museum voor moderne kunst.
Ook het openingswerk was van dezelfde componist. Chambered Music voor ensemble begon fel en veelbelovend. Er zat een aangename puls in de muziek waarop de muzikanten eindeloos konden variëren. Na vijf minuten stortte het stuk merkwaardig genoeg als een pudding in elkaar. De puls verdween en daarmee ook de inventiviteit en rijkheid in de muziek. Het leek alsof de benzine op was. Zelfs een trombonist in de coulissen kon de sfeer niet meer verbeteren.
Gastdirigent Vykintas Baltakas bleek ook componist van beroep te zijn. Speciaal voor dit concert schreef hij het afgelopen jaar Redditio, een soort ode aan de opbouwende communicatie en reactie tussen de dirigent en de componist. Het werk blonk uit in bescheidenheid. Erg onderhoudend geschreven, mooie tot prachtige climaxen, alleen een saus ontbrak een beetje. Zeker de stille passages mochten wat meer ingekleurd worden.
Stefan Prins is al lang geen onbekende meer in de Belgische hedendaagse muziekwereld. Zijn composities zijn al meermaals nationaal en internationaal bekroond met verschillende muziekprijzen. En dat heeft natuurlijk een reden. Deze jonge man schrijft erg opvallende composities met een radicaal eigen geluid. Fremdkörper #2 werd uitgevoerd door klarinet, elektrische gitaar (met veel effecten), piano (met veel objecten), percussie en elektronica. Ondanks de overvloed aan rauwe geluiden bleef het een interessant schouwspel van begin tot einde. Het werk straalde veel authenticiteit uit. Een poort tot een nieuwe wereld met eigen wetten die men alleen kan ondergaan. Al blijft de vraag oningevuld welke muze Prins liet verleiden het laatste deel te ondersteunen door een klaterend beekje op de achtergrond...
