Op zaterdagnamiddag mocht het Britse collectief Apartment House de Labozaal inpalmen. Dit 15-jarig ensemble heeft al talrijke creaties op haar palmares en was te horen op heel wat moderne festivals. Zoals altijd in hedendaagse muziek is het niet eenvoudig te achterhalen of de uitvoerders daadwerkelijk doen wat de componist vraagt. Maar toch lag de kwaliteit van de uitvoering erg hoog. Klarinet, dwarsfluit, piano, cello, percussie en elektrische gitaar laten klinken als één geheel vergt van een groep veel oefening en geduld.
Het concert werd op gang getrokken door Far as we go van Stefan van Eyken, een muzikaal <i>in memoriam<!i> voor de Amerikaanse gitarist Jack Rose (1971-2009). Deze Belgische componist experimenteert al een tijdje met het idee van een stilleven. Muziek die uiterst breekbaar, soms quasi onhoorbaar de wereld vanuit een microscoop bekijkt. Om dit te bereiken worden de instrumenten vaak niet op de traditionele manier bespeeld. Snaren op de piano en de gitaar trillen met behulp van een E-bow, een klein elektronisch apparaat waarmee de klank geruisloos naar voren treedt en weer verdwijnt. De combinatie van deze ijle tonen met subtiele bosgeluiden (met dank aan de creatieve percussionist Simon Limbrick) pakte verrassend goed uit. Het was bij momenten zelfs pure propaganda voor minder courante instrumenten als basklarinet en basdwarsfluit. Misschien duurde de uitvoering net iets te lang, maar hierin treft de componist wellicht geen schuld, wel de gebrekkige podiumenscenering.
Ook het tweede werk moest bij gebrek aan een perfecte visuele omkadering wat van haar pluimen laten, al was de compositie van aanzienlijk mindere kwaliteit dan zijn voorganger. Rytis Mazulis schreef in 2009 14 canons voor de oprichter van Apartment House, cellist Anton Lukoszevieze. Het concept was eigenlijk erg eenvoudig. Een geluidsopname van een reeks sinustonen weerklonk en de cellist herhaalde de nieuwe noot ongeveer één seconde na het origineel. Af en toe werd het elektronische gedeelte gefilterd om nieuwe frequenties hoorbaar te maken. Om het moeilijk te maken voor de cellist werden ook microtonen in de reeks betrokken. Het resultaat klonk echter nogal banaal, ook al omdat sinustonen stilaan verouderd raken wegens de beperkte klankkleur. Zeker in combinatie met de rijke klank van de cello. Dat de cellist alleen op het sterk verlicht podium zat vol stoelen en tafels sprak ook niet echt tot de verbeelding.
Het podium was dus aardig gevuld, en dat had alles te maken met het laatste werk van de namiddag. Uit praktische overwegen had men beslist om benodigde materiaal reeds op het podium uit te stallen. In tegenstelling tot de eerdere werken was de enscenering ditmaal dus wel dik in orde. De première van Something to do with belief van Christopher Fox was een belevenis. De muzikanten zaten verspreid op het podium en maakten op hun instrumenten heel aparte klanken met behulp van onder andere zilverpapier, kartonnen wc-rolletjes en lange houten stokken. Zo ontstond er een nieuwe taal met een eigen grammatica. Het niveau van de uitvoering oversteeg ruimschoots dat van een pure gimmick, al had de componist gerust een nog meer extreme positie mogen innemen. Waarom eens niet proberen een symfonie te schrijven voor een dergelijke bezetting?
