Op het eerste middagconcert in de Munt van het nieuwe jaar wordt het publiek op Franse liederen van Francis Poulenc en Gabriel Fauré getrakteerd. In de mooie, gezellige Fioccozaal brengen de Nederlandse bariton Thomas Oliemans en pianist Malcom Martineau twee liedcycli van Fauré en twee van Francis Poulenc - een uittreksel uit de liederen die het duo samen heeft opgenomen op de cd 'Mirages' die net uit is.
Oliemans en Martineau openen het concert met het opus 118 van Gabriel Fauré, 'L'horizon chimérique', de laatste liedcyclus die Fauré componeerde. De teksten van de vier liederen gaan allemaal over de zee, en over reislust tegenover trouw aan de personen die je achterlaat. De mooie baritonkleur van Oliemans en zijn fijngevoeligheid op vlak van expressie vallen meteen op, en maakt het een zeer mooie en effectvolle opening van het concert. De volgende liedcyclus van Fauré , 'Poème d'un jour', is een vrij korte cyclus die Oliemans met een lachje karakteriseert als een "tragédie en six minutes": de liederen gaan allemaal over liefde en vertellen op heel humoristische wijze het verhaal van een man die een blauwtje loopt bij een mooie, aantrekkelijke vrouw die hij ontmoet. Oliemans komt in deze cyclus over als een echte charmeur, een zanger die een nagenoeg perfecte techniek verstaat te combineren aan een heel natuurlijke, warme expressie - iets wat alleen verkregen kan worden door helemaal meester te zijn van zowel de stem als de muziek. Zijn Frans is perfect, en de teksten onmiddelijk verstaanbaar.
In tegenstelling tot Gabriel Fauré, die een vrij serieus imago had, werd Francis Poulenc altijd beschouwd als een 'bon vivant' die soms met opzet de clown wou spelen. Dit speelse vinden we vaak ook terug in zijn liederen in de twee cycli 'Chansons villageoises' en 'Tel jour, telle nuit'. De onderwerpen zijn vooral het alledaagse zoals de jongeren uit een dorp die zich opmaken om te gaan dansen of de lente en de mooie meisjes. Poulenc wisselt het lichte af met het melodramatische, en vertelt zo ook het verhaal van een sergeant die helemaal gebroken terugkomt van de oorlog, of van een oude bedelaar die nergens een onderkomen kan vinden. Oliemans zet al deze verschillende personages met heel veel tederheid neer, en vooral in de opgetogen, snelle passages ziet men hoe goed dat hij en Malcom Martineau op elkaar ingespeeld zijn: zelfs door de meest helse en moeilijke passages laten ze geen enkel steekje vallen, en blijven ze allebei heel expressief en trouw aan hun tekst.
Thomas Oliemans schittert niet alleen in de grappige, speelse liederen. Ook in de tragere, meer melodieuze stukken weet hij zijn muzikaliteit en natuurlijke expressie goed te gebruiken. Zo maken hij en Martineau van 'Une herbe pauvre' uit 'Tel jour, telle nuit' van Poulenc een bijzonder speciaal moment, waarin de mooie, heldere kleur die Oliemans in de hoge passages weet te vinden niemand in de zaal onverschillig laat. Hetzelfde geldt voor de ontroerende, tedere afsluiter 'Nous avons fait la nuit' uit dezelfde cyclus, waarin een minnaar over zijn minnares waakt terwijl ze slaapt. Martineau zet elke noot van de begeleiding met een enorme voorzichtigheid en tederheid neer, en Oliemans brengt de tekst met een eenvoudige eerlijkheid die het stuk tot een bijna magische belevenis maakt. Met andere woorden: een schitterend concert en teamwork van allerhoogste kwaliteit.
