Ze maken het niet meteen gemakkelijk, de Iers Schotse folk bende onder leiding van frontman Mike Scott. Een twintigtal jaren lang kan deze steeds wijzigende band steevast rekenen op een kleine schare oertrouwe fans en zullen ze anderen enkel en alleen kunnen beroeren met dat ene meezing hitje: 'The Whole on the Moon'. Het waren dan ook deze klassieke fans die van heinde en ver naar Deurne waren komen afzakken. En hoewel waterdragers op een tropische zomeravond best voor wat muzikale verfrissing mogen zorgen, kozen The Waterboys duidelijk het zekere voor het onzekere speelden op veilig, met een mager concert als resultaat.
De eerste problemen ontstonden reeds toen de vooraf aangekondigde meester singer / songwriter Ron Sexmith zijn kat stuurde en het Oost Vlaamse combo Absynthe Minded werd opgetrommeld om de ondankbare taak als publieksopwarmer op te nemen. Hoewel dit vijftal met professionele opbouw een aardige set uit de mouwen wist te schudden, bleef de moeilijk toegankelijke muziek van deze jongeren voor het publiek toch nogal onbegrepen. Een introvert begin van een virtuoos gitaar-, viool- en pianospel en uitmondde na een dik kwartier uit in een wervelende cocktail van strijkersgeweld, drumsolo's en bombastische jazzrock. Muzikaal zat het allemaal erg strak en uitgekiend, maar het was tegelijkertijd ook weinig begrijpelijk voor de doorsnee folk / popfan. Daarentegen moet vermeld worden dat, zeker naar het einde van de set toe, Absynthe Minded fantastisch op dreef was en, voortdurend van de hak op de tak springend, een muzikaal boeiend spektakel op wisten te bouwen. Een belofte voor de toekomst … en dit desondanks een statische, op een kruk gezeten frontman.
Veel aan de toog hangende Noord-Nederlanders, Engelsen en zelfs Australiërs getuigden helaas dat iedereen toch slechts voor één ding was komen afzakken naar dit openlucht theater: The Waterboys. Dat deze fans op leeftijd er niet voor aarzelden om en masse zo'n 20 euro neer te tellen voor een eenvoudige, enkelvoudig bedrukte zwart / wit t-shirt, mocht alvast een tweede fout teken zijn.
Bij de opkomst van zanger / gitarist Mike Scott met zijn toetsenist en violist werden akoestisch 3 nummers uit de nieuwe cd 'Universal Hall' voorgeschoteld: ingetogen, frivole werkjes met een fraai meezinggehalte. Wanneer zo'n dik kwartier later ook een stijve hark van een bassist en een uiterst beheerste drummer ten tonele verschenen, waren "Them Boys" compleet.
Een half uurtje lang werden enkele klassiekers afgewisseld met werkjes uit de nieuwe plaat en bracht Mike Scott op akoestische gitaar en met zijn typische warme stem enkele fraaie folksongs ten beste. Memorabel was hier voornamelijk het ietwat Indiaans getinte en bezwerende 'Peace of Iona'. Met karige commentaren en weinig ruimte voor interpretatie of muzikale expressie werd dit alles echter op een maagdelijke naaktheid afgehaspeld. Enige dynamiek was afkomstig van de headbangende toetsenman Richard Naiff die, zelfs op momenten dat hij niet hoefde te spelen, met zijn vingers op zijn knieën verder tokkelde.
Verder was een te traag ingezet nummer dat terug mocht opgestart worden echter de enige vorm van spontaniteit. Maar, zoals het trouwe fans betaamt, deze opgezette vertoning ging er in als zoete koek. Absolute climax deed zich voor wanneer een vooraan dansende fan op zijn donder kreeg omdat de mensen die erachter zaten niks konden zien, terwijl The Waterboys net 'Always Dancing, Never Getting Tired' uit volle borst speelden. Dit geeft dus inderdaad niet meteen de weerspiegeling van een perfecte show.
En het werd nog erger wanneer Mike Scott zijn akoestische gitaar inruilde voor een elektrische variant om er ellenlange, oersaaie en uiterst voorspelbare solo's mee ten beste te geven. Met niet veel meer dan enkele basisakkoorden viel hij al snel door de muzikale mand. Dankzij de zwarte blinkende schoentjes, ingestudeerde danspasjes en enigszins kinds benengezwier kon de pret helemaal niet meer op.
Gelukkig zorgden een mooie grote beer aan het helder firmament en een steeds voorbij fladderende vleermuis (die profiteerde van de verzameling insecten rond de hitte van de lampen) toch voor wat leuke afwisseling. Platgespeeld bisnummer 'The Whole on the Moon' kon het optreden in de verste verte niet meer rechttrekken. Gelukkig dat zo'n 1398 uitzinnige fans zich hier niet aan hoefden te storen. Voor hen was de feestvreugde wederom gegarandeerd.
