Op het voorbije Dour Festival werd het uitstekende optreden van The National nog ietwat gefnuikt door het vroege aanvangsuur en de verzengende zonnestralen, maar de Ancienne Belgique lijkt de ideale plaats om revanche te nemen. De begeesterde muziek van de groep gedijt immers best in een omgeving die ruimte biedt voor de nodige intensiteit en sfeerschepping. Vandaag zit de zaal afgeladen vol en ziet het ernaar uit dat het wel eens een speciale avond zou kunnen worden.
Eerst is het de beurt aan support act Hayden. De singer-songwriter uit Toronto staat helemaal alleen op het podium en maakt gebruik van zowel akoestische gitaar als piano en mondharmonica. 's Mans doorleefde luisterliedjes herbergen invloeden uit de folk en rock, terwijl zijn stem bijwijlen doet denken aan Neil Young. Het resulteert in een aangenaam optreden boordevol luisterrijke melodieën, dat evenwel niemand van zijn sokken kan blazen.
Net als Interpol en Editors heeft The National wortels in de postpunk, maar het kwintet bestempelen als een zoveelste Joy Division-kloon zou de waarheid onrecht aandoen. De karakteristieke bariton van frontman Matt Berninger, de schilderachtige wisselwerking tussen de gitaren, het frenetieke slagwerk en de accenten van strijkers en piano: ze maken The National tot een groep die de middelmaat op grandioze wijze overstijgt. Hoewel Berninger duidelijk onder de indruk is van het talrijk opgekomen publiek, weerhoudt niets hem om zich vol overgave op zijn microfoon te storten. De setlist bestaat vrijwel uitsluitend uit materiaal van hun twee jongste platen, het fel bejubelde 'Alligator' (2005) en zo mogelijk nog betere 'Boxer' (2007). Van de onversneden melancholie in 'Mistaken for Strangers' tot de friemelende gitaarpartijen van 'Secret Meeting', alles wijst erop dat de groep in grote vorm verkeert. Pakkende klassesongs als 'Slow Show' en 'Squalor Victoria' krijgen live een extra dimensie en klinken frisser dan ooit. Voor het majestueuze tweeluik 'Racing Like a Pro' en 'Ada' trommelt de band zelfs drie Brusselse blazers op. De heren mogen even later nogmaals opdraven, wanneer de reguliere set afsluit met een prachtig georchestreerde versie van 'Fake Empire'.
In een gulle bisronde volgen nog vier songs. Het ingetogen 'Green Gloves' krijgt de zaal muisstil, waarna het bevlogen 'Mr. November' de laatste mokerslag mag uitdelen. Daarna is het de beurt aan twee bescheiden composities die de toehoorders met een gerust gemoed de nacht insturen. The National slaat om te zalven en bewijst dat emotie niet synoniem hoeft te staan voor pathetiek. Never mind Editors, here's The National.
