Na zijn indrukwekkende passage op de Koningin Elisabethwedstrijd editie 2010, was Tae-Hyung Kim in december 2011 al in de Handelsbeurs te gast met een formidabel recital opgebouwd rond transcripties van Liszt. Twee jaar later trotseerde de Aziaat nog maar eens de Belgische kou, dit maal met Mozart, Rachmaninov en Prokofiev op het programma. De muzikale intuïtie van Kim verhoudt zich zeer correct tot Mozart, excelleert in Rachmaninov, maar schiet jammerlijk tekort in Prokofiev.
Wie deze Koreaan twee jaar geleden de zanglijnen van Schuberts liederen in de handen van Liszt hoorde vertolken, besefte dat hier een meester van de frasering aan het klavier zat. Een estheet ook, met een fenomenale zin voor texturen en kleurschakeringen. Toen stond deze melodische pracht tegenover de mechaniciteit en clowneske fratsen van respectievelijk Bach en Schumann. Ook bij zijn recente recital in de Handelsbeurs was er weer contrastwerking te horen: de fenomenale zin voor omspeling, muzikale punctuatie en ornament in Mozarts rijpe ‘Fantasie’ en sonate KV 457 botste met een eerder ongeïnspireerde Prokofiev-sonate. Het onderdompelingsverblijf van Kim in Rusland ten spijt, mist de Koreaan voeling met deze muziek. De zesde sonate klonk afstandelijk en zelfs enigszins vrijblijvend. Kim bezit zonder enige twijfel de virtuositeit om deze muziek te brengen, maar zijn hart lijkt toch naar de harmonie en het evenwicht van de Austro-Germaanse muziek te neigen.
Tae-Hyung Kim (foto: Evy Ottermans)
Hoe goddelijk een melodie kan klinken, bracht Kim naar voor in de twee werken van Mozart. Toch benadert hij voorlopig op geen enkel moment het sublieme evenwicht van een groot interpreet als Alfred Brendel. De eenvoud klinkt bij Kim soms nog te gekunsteld, het geheel soms iets te gemaniëreerd. Bijvoorbeeld het onaards mooie adagio van het K. 457, daar moest hij minder aan toevoegen om via soberheid tot pure schoonheid te kunnen komen. Want inderdaad probeerde de solist meticuleus alle parameters van de concertervaring aan het publiek op te leggen. Niets klonk toevallig in uitvoeringen die elk akkoord, iedere harmonische wending en ook maar de kleinste versiering als kleinoden behandelden. Mozarts delicate aanwenden van de pianoschriftuur verloor een deel van haar prozaïsche vlotheid, omdat Kim er de zuiverste poëzie van probeerde te maken. Dat leverde nog altijd interpretaties op waarin pure magie te ontdekken was, echter met die nuance dat de overkoepelende boog misschien intensiteit en avontuur miste. Zou een Mozart-connaisseur als Kristian Bezuidenhout warm lopen voor dit soort precies vakwerk? Het is een vraag waarmee het publiek, weifelend tussen een ontroering machtiger en tijdlozer dan het individu en het overdreven transcenderende dat Kim tegelijk uit deze muziek haalde, aan Rachmaninovs pianistieke kuren werd overgeleverd.
Kims zin voor esthetiek komt goed van pas in Rachmaninov, wiens ‘Moments musicaux’ de jongeman bijzonder goed blijken te liggen. Met het mazenwerk aan nootjes kon hij uitstekend uit de voeten en hij gaf er een sprankeling en betovering aan mee, die de romantische lijnen extra kracht bijzette. Opnieuw was er veel zin voor richting en melodie, hoewel de omlijsting in deze tijdsepisode uiteraard veel drukkender is uitgewerkt. Op basis van slechts drie fragmenten uit het werk kreeg de toehoorder niet het volledige spectrum van de partituur te horen. Misschien berust de indruk op een confabulatie, maar een gevoel van coherentie ontbrak. Zeker na de totale doorzichtigheid van Mozart, had Rachmaninov een behoorlijk desoriënterend effect.
Tae-Hyung Kim (foto: Evy Ottermans)
Na de pauze had het publiek nog de zesde sonate van Prokofiev tegoed. Iemand zonder ook maar enige affiniteit met de pianoliteratuur van deze componist, luistert zelfs met dovemansoren naar een goede uitvoering. Tenzij figuren als Sviatoslav Richter of Ivo Pogorelich de toetsen beroeren: dan krijgt zelfs de meest scabreuze toetakeling van het klavier ineens een welomlijnde betekenis en een sluimerend ontroeringspotentieel. Een soortgelijk effect kon Kim niet opwekken: doorheen zijn technisch weliswaar verbluffend parcours ontspinde hij te weinig een verhaal, waardoor het vanuit de zaal vooral met opengesperde ogen kijken was naar het natuurtalent van deze virtuoos. Geen mens in de Handelsbeurs die Kim binnenkort niet graag ziet terugkeren; het liefst echter in het repertoire waarvoor hij geroepen is, zonder diabolische excessen waarin zelfs een meesterzanger nu eenmaal niet kan zingen.
Meer over Tae-Hyung Kim
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
