Een geslaagd pianorecital kenmerkt zich door een evenwicht tussen muzikale intensiteit, pianistieke techniciteit en briljantie. De amper 26-jarige Zuid-Koreaan Tae-Hyung Kim toonde in de Gentse Handelsbeurs op meesterlijke wijze aan hoe zo’n balans tot een overstijgende concertervaring kan leiden en dit in een programma volledig gewijd aan muziek van Franz Liszt. Verbluffend.
In het indrukwekkende piano-abonnement van de Handelsbeurs zit met Kim-Wirssaladze op prikkelende wijze de leerling-meester verhouding vervat. Tae-Hyung Kim is ondanks zijn al gevestigde status, zeker na zijn 5e plaats in de KEW van 2010 en tal van andere mooie wedstrijdprestaties, iemand die niet de arrogantie heeft zich al volleerd te noemen. Hij laat zich blijvend inspireren door zijn grote voorbeeld Elisso Wirssaladze, die in februari de Handelsbeurs aandoet met een recital. Niet alleen op pianistiek en pedagogisch vlak blijft Kim leren, ook cultuurmatig betoond hij een grote nieuwsgierigheid. Anders dan vele Aziatische pianisten is het niet alleen de techniek die telt, maar ook de achtergrond van een partituur, een componist, de hele cultuur. Dat kleurt Kims pianospel in die mate dat zijn eerste Brahmsconcerto op de Elisabethwedstrijd een onvergetelijke ervaring blijft.
Hoe kan een recital beter beginnen dan met de krachtige retoriek van Bachs preluderend genie? Zowel bij de start als na de pauze deed Kim zijn vleugel klinken met de majesteit van het orgel. Met krachtige aanslagen gaf hij gestalte aan een indrukwekkende sonoriteit. In de fugatische delen koppelde hij een feilloze zin voor contrapunt aan mechanische strakheid. Hoe virtuoos deze stukken ook zijn, Kim focuste de aandacht van de luisteraar op de grote voortstuwende lijn.
Misschien is de grootste moeilijkheid in de lied-transcripties dan weer de enorme densiteit van de partituur. Maar hoe schitterend speelde Kim met texturen, hoe subtiel weefde hij een begeleidend tapijt om daarboven een warmbloedige zanglijn te imiteren! In de continuïteit van de melodie, het nooit overdadig worden van het geheel toonde zich een perfect doserend pianist. Zonder twijfel vormden de zeven liederen het muzikaal zwaartepunt van de avond. De inleving was absoluut; hierin hoort iedereen een persoonlijkheid die zich heeft ondergedompeld in een genre, die zich bekwaamd heeft in de begeleidingspraktijk, maar tegelijk op hoger niveau met zijn slaginstrument aan hyperverfijnde stemvoering doet.
Minder overtuigend klonken de Schumann-transcripties, ietwat gehaast. Het showstuk van de avond mocht tenslotte wel een verbluffend spektakel bieden, het meest bij de keel grijpende deel was al achter de rug. Het was dus meer emotioneel uitblazen bij dit sluitstuk vol uitwendig vertoon. In elk geval is een veelzijdigheid als die van Tae-Hyung Kim bij pianisten een zeldzaam goed. Neem daarbij de uitstekende programmakeuze en de luisteraar krijgt een overstijgende concertervaring. Opnieuw een topavond dus in een uitverkochte Handelsbeurs; het is uitkijken naar meer.
