De laatste doortocht van Sufjan Stevens, de diepgelovige Amerikaanse singer-songwriter met een uitgebreide culturele bagage en een voorliefde voor weids uitgesponnen muzikale verhalen, dateert van oktober vorig jaar. Toen zette de Amerikaan de Brussels AB op zijn kop met een concert waarover de aanwezigen het nu nog hebben. Het was dan ook reikhalzend uitkijken naar Stevens' optreden in de Gentse Vooruit. En het moet gezegd: hij heeft de verwachtingen meer dan ingelost.
Stevens en co betraden het Gentse podium in stijl: uitgedost in scoutsuniformpjes en getooid met bonte vleugels. Het opperhoofd deed er nog een schepje bovenop, met een metersbreed stel adelaarsvleugels dat het hele optreden strak om zijn rug gegord bleef. Denk daar wat psychedelische, haast caleidoscopische visuals bij en de toon is gezet. Een tien voor de podiumact dus, en ook het muzikale begin mocht er zijn. Een lang uitgesponnen, chaotische instrumentale improvisatie om de overvolle Vooruit wakker te schudden leidde naar 'Sister' en het mooie, van feeërieke backing vocals voorziene 'The Transifiguration' van op 'Seven Swans'. Twee dingen vallen meteen op: de uitgebreide liveband (vijf blazers, drums, gitaar, bas, banjo en piano) slaagt er perfect in het bijna orkestrale geluid van Stevens' albums te doen herleven, en 's mans breekbare falsetstem klinkt live even mysterieus en vooral toonvast als op plaat. Desondanks is het concert geen imitatie. Live klinken Stevens en zijn kornuiten veel extremer dan op cd: rustige passages worden nog intiemer, terwijl bij de heftiger stukken alle remmen los gaan. Dat ontaardt soms in een muzikale kakofonie zoals in 'The Man of Metropolis Steals Our Hearts', compleet met opblaasbare Supermannen en bijhorende visuals.
Dat het niet altijd bombastisch en weids uitgesponnen moet zijn, bewijst een uitgekleed pareltje als 'Concerning the UFO Sighting near Highland, Illinois'. Meer dan een piano en een uitstekende tweede stem van Annie Clark heeft Stevens niet nodig om de zaal stil te krijgen. En zelfs zonder muziek krijgt hij het publiek mee: aan 'The Predatory Wasp of the Palisades Is Out To Get Us!' gaat een hilarisch verhaal vooraf over jeugdherinneringen aan een zomerkamp en achtervolgingen door een uit de kluiten gewassen wesp. Ook het enige nieuwe nummer van de avond, 'Majesty Snowbird', voorziet Stevens van een stevige inleiding, deze keer in de vorm van zijn overpeinzingen in de ornithologie. Het nummer zelf klinkt niet echt anders dan wat we op 'Illinois' en 'The Avalanche' te horen kregen: Sufjan en zijn piano zetten ingetogen in, maar worden al snel op de hielen gezeten door een alsmaar aanzwellend orkest dat de boel doet ontaarden in een melodieuze chaos. Een chaos die meteen weer een halt wordt toegeroepen door 'Casimir Pulaski Day', een intimistisch pareltje van op 'Illinois'. En ook de rest van de finale komt van die plaat: met 'Chicago', een stomende ode aan 'the windy city', sluit Stevens zijn weergaloze set af, om na een minutenlang applaus nog één keer terug te komen. Zonder adelaarsvleugels, zonder band, allen gewapend met zijn gitaar en de onafscheidelijke Annie Clark. Met zijn tweetjes dompelen ze de Vooruit onder in het eenvoudigste, maar tegelijk ook meest beklijvende nummer van de avond: 'John Wayne Gacy, Jr.', het verhaal van de beruchtste seriemoordenaar in de geschiedenis van de staat Illinois. Een kaal en bloedmooi einde van een optreden dat alle kanten opging, en geen moment verveelde. Grote klasse.
Op 21 november brengt Sufjan Stevens 'Songs for Christmas' uit, een vijfdelige ep-box met eigen en klassieke kerstliederen.
