Stephen Malkmus mag altijd rekenen op belangstelling van een trouwe schare fans uit de tijden van Pavement,. maar ook zijn recentere soloplaten verdienen een publiek. Met zijn vaste begeleidingsband The Jicks liet Malkmus op 26 september jongstleden zijn nieuwste plaat, het uitstekende 'Face the Truth', los op de ABBox. Voor de gelegenheid haalde de brave man zijn beste Frans boven: "j'habite à la Sacré-Coeur"...
Wie vroeg genoeg kon komen, kreeg als voorafje een selectie geserveerd uit 'Slow Century', een documentaire over Pavement. De hilarische en goedkoop uitziende videoclips en het voornamelijk onzinnig gewauwel van de muzikanten begonnen na een uur wat te vervelen maar boden wel een leuke kijk in het universum van Pavement. Voor verdere opwarming zorgde het Britse trio The Cribs, dat niet al te veel te bieden had, op een paar aardige riffs en een drummer die af en toe bovenop z'n drumstel stond na. Hun energetische, noisy poprock was ietwat ongecompliceerd en weinig verrassend. Ondertussen kon men in de foyer ook nog eens de nieuwe plaat van Franz Ferdinand ('You Could Have It So Much Better') in avant-première beluisteren.
Malkmus barstte los met het hoogtepunt van zijn vorige plaat 'Pig Lib': '(Do Not Feed the) Oyster'. Doorheen het concert speelde hij nog enkele oude nummers, maar toch lag de nadruk duidelijk op 'Face the Truth'. Wie op nummers van Pavement hoopte werd teleurgesteld, maar was vooraf natuurlijk al wel visueel en auditief verwend door de Pavementdocumenaire. The Jicks, die niet meewerkten aan het nieuwe album, toonden zich perfect ingespeeld en bleven duidelijk een begeleidingsband: Malkmus ging met de meeste aandacht lopen en droeg ook het hele concert. Naarmate de avond vorderde klonk de groep steeds beter, maar toch bleef het een eerder matig concert: in vergelijking met de albumversies van de songs klonken Stephen Malkmus & The Jicks wat plat en onsubtiel. Dat de klank in de zaal ook niet bepaald optimaal was versterkte dit nog meer.
Leuk was wel dat de groep de albumversies niet letterlijk naspeelde. Zo kreeg 'No More Shoes', van de nieuwe plaat, een heel nieuwe dubbele gitaarsolo aangemeten (waardoor een hele strofe wegviel). 'I've Hardly Been' (met een heerlijke basdistortion) en eerste bisnummer 'Pencil Rot' werden dan weer in een moddervette versie gespeeld. Als afsluiter bracht Malkmus het erg mooie, ingetogen 'Church on White', waarmee hij liet zien dat het niet altijd hard hoeft te zijn.
Discografie Stephen Malkmus & The Jicks
