Snowden is een indierock-outfit uit Atlanta die er met het debuutalbum 'Anti-Anti' in slaagt zich van zijn talloze Amerikaanse soortgenoten te onderscheiden door de luisteraar binnen te loodsen in een sombere, maar tegelijk fascinerende wereld. In concertzaal Trix (Borgerhout) kreeg de groep de kans het album live voor te stellen aan een klein maar enthousiast publiek.
Overtuigde pose
Het kwartet betrad het met instrumenten volgestouwde podium onder een doodse stilte, die illustreerde dat Snowden ondanks het beloftevolle debuutalbum nog maar weinig naambekendheid geniet in België. Verlegen trapte de band, zonder een woord van groet, keihard af met de openingstrack van 'Anti-Anti', het opzwepende 'Like Bullets'. Meteen viel op hoezeer Snowden evenzeer gebruik maakt van percussie als van melodie: zanger/gitarist Jordan Jeffares leidde de band door de intro door zijn snaren afgedempt aan te slaan, terwijl het powerduo Chandler Rentz en Corinne Lee met respectievelijk drums en bas het nummer volledig leken te dragen. Toen daarna 'Anti-Anti' werd ingezet, begonnen ook toeschouwers die het album nog niet te horen hadden gekregen te vatten waar Snowden voor staat: een eigengereid geloof in zelfbewustzijn en originaliteit, onder woorden gebracht door Jeffares' gitaarsticker «Stop Acting Like Veal». Het podium kreunde onder het gewicht van Lee's indrukwekkende, loodzware baslijnen, terwijl Jeffares ogenschijnlijk moeite had om vocaal boven het tumult uit te stijgen. Ondanks het lage volume bleek 's mans droney stemgeluid al even hypnotiserend in het echte leven als in de studio. Showbeest van het moment was echter Rentz, die zijn drumstel met zoveel onbeschroomde bravoure en energie te lijf ging dat de menigte uitbrak in een overdonderend applaus, na wat een van Snowdens beste songs mag genoemd worden.
Een groot deel van het live-appeal werd daarnaast verzorgd door Lee, die de rol van vleesgeworden pose aannam. Enkele centimeters te klein voor een topmodellencarrière en gekleed als Tank Girl leek de bassiste haar podiumbewegingen thuis voor de spiegel te hebben ingeoefend, met één oog op een encyclopedie van punkfoto's. Haar rol in de groep gaat gelukkig veel verder dan dat: naast de voornaamste drager van de melodieën is Lee in staat tot een griezelig perfecte imitatie van Jordans stemgeluid, wat zowel de dubbel gezongen zanglijnen als de harmonieën ten goede kwam.
Aanstekelijke rockers als 'Between the Rent and Me' en 'Black Eyes' overstegen de plaatversies door de geestdrift die de groep aan de dag legde, terwijl Lee doorheen haar haren brutaal de zaal inkeek en oogcontact aanhield met eenieder die haar blik durfde te trotseren. Na elk nummer raakte het publiek meer gesteld op de band en steeg het applausvolume. Gitarist David Payne is duidelijk de eigenheimer van de groep: steeds hield hij zich afzijdig in de schaduw naast de spotlichten, terwijl de ambientgeluiden die hij voortbracht de nummers een transcendente dimensie gaven. Zijn minimale, strategische inbreng is een essentieel ingrediënt van de ijle sfeer die Snowden uitademt. Na een luttele veertig minuten diende de band het voor bekeken te houden, het immer ondankbare lot van een voorprogramma.
Na een zweterige, swingende set hielden de Amerikanen het voor bekeken met het prachtige 'Victim Card', hier gehuld in een waas van echo's en delay, opbouwend naar een spetterende noise-finale die ertoe leidde dat het publiek maar bleef joelen terwijl Snowden de instrumenten reeds aan het opbergen was. Dit eerste Belgische optreden is beide partijen erg goed bevallen en Europa lijkt helemaal klaar voor Snowdens verslavende indierock. Jeffares en de zijnen verdienen het om binnen het jaar in de Ancienne Belgique aan te treden voor een uitverkochte zaal.
