Rood, geel en groen zijn de nieuwe kleuren van de vrede. Hoewel deze laatste 2 al eens durven te vervagen onder een dikke ganja rookwolk, stond de dag van de Wapenstilstand in het Antwerpse Hof Ter Loo in 1 centraal thema: "One Love". Met niet minder dan 7 ska-rocksteadybands organiseerde de ondergrondse organisatie Heartbreaktunes een pracht van een feest waarbij punkers, skinheads en hippies naast mekaar huppelden en weken voor het vrolijk gedans van jonge tieners. Een aardig gevulde en vrij koude zaal met een heel gevarieerd publiek heeft toch kunnen zwoegen en zweten.
De voorzichtige muzikale stappen van het Ierse Mixtwitch ontlokte om 15u reeds enige geforceerde ambiance. Met traditionele, snelle ska werd vooral op veilig gespeeld. De sfeer kwam echter goed op gang bij de Waalse formatie The Moon Invaders. Zoals het een echte skaband betaamt, stoomden een hevige blazerssectie en energieke frontzangers de zaal gaar. Spijtig genoeg stond het samenspel niet altijd scherp en voelde ook bij hen de set aanvankelijk wat 'gemaakt' aan. Te veel nauwe roots met te weinig vernieuwende ideetjes was het verwijt.
Datzelfde kan gezegd worden van de derde band, The Braces. Enkel blanke muzikanten in een reggaegroep komt nogal moeilijk over. Vanaf het ogenblik dat het 9-koppige Gentse combo Proyecto Secreto het podium betrad, verdween echter elke vorm van mogelijke kritiek. Energieke ska met een Latijns-Amerikaans snufje en maar liefst 3 saxofonen werd door het publiek goed ontvangen. Een hels fluitconcert barstte los wanneer de sexy gastzangeres Lien De Greef het podium betrad. De hete soul / r&b die ze ten beste kwam brengen met haar uiterst krachtige en zwoele stem werd nogal wrang gesmaakt, maar bij het opnieuw losbarsten van de Latino-ska naderhand ging heel de zaal uit zijn dak. Zelfs de beste dansschoenen konden nog nauwelijks volgen.
Dat gaf meteen ook vrij spel voor de New Yorkse topband The Toasters. 2 volumineuze zwarte frontmannen, waarvan 1 gewapend met een pocket trompetje waaruit de meest heldere, hoge tonen tevoorschijn kwamen, maakten het publiek uitzinnig. Meermaals verwisselde de zwetende zanger Jack Ruby jr. met enkele mensen uit het publiek van plaats. De pure energieke muziek van The Toasters leunde soms zelfs aan bij opgefokte punkrock. Een onbeschrijflijke ambiance was het resultaat. Enkel de oude roots-ska rotten hadden problemen met het uit de bol gaan bij deze moderne variant. Dat gold zeker niet voor de twee jonge 16-jarige snaken die een nummer volledig zelf op podium mochten inzingen. Zij mochten zich hierbij meteen de grootste Vlaamse Toasters fans noemen.
Vervolgens was het tijd voor de Nederlandse formatie The Postmen. Met hun onversneden hiphop / ragga vielen ze wel wat uit de toon tegenover de rest van de affiche. Dankzij enkele schitterende cd's die in deze regionen vlot van de toonbank rollen, werd deze stuwende bende echter vooral door de jongere generatie goed gesmaakt. Hoewel feilloos en erg glad, werd bij The Postmen de toevalsfactor iets te overduidelijk uitgeschakeld, wat natuurlijk indruist tegen een vrije reggaegeest. Veel ouderen haakten dan ook af op de oppeppende beats van deze bende, die met 5 leadzangers soms zorgde voor een chaos van scanderende woorden.
Om de brokken toch voor iedereen te lijmen, mocht de Jamaicaanse rocksteady-god Alton Ellis samen met de Nederlandse begeleidingsband The High Notes het festival afsluiten. De strakke maatpakjes, contrabas, subtiele percussie en het vrolijk enthousiasme van deze vlotte jongens vielen zowel bij zanger Ellis als publiek goed in de smaak. Hoewel de eerste 3 eigen nummers van The High Notes niet meteen hoogvliegers waren en de geluidstechnieker duidelijk stevig in de knoei zat met zoveel knopjes aan zijn tafel, bleek de ijzersterke, rotsvaste set die erop volgde toch ontroerend mooi. Hoewel de meeste van zijn nummers reeds 35 jaar overleven, stond de reggae grootheid toch ongehoord fris en vrolijk op podium en had hij er blijkbaar even veel plezier in als het publiek waarvoor hij speelde.
Onder een zware rook van verbrande groene grassen of opgesmeulde, bruine harsklompjes bleek solidariteit en samenhorigheid mooi te gedijen. Zelfs wie het lachen reeds lang verleerd was, bleek geneigd zijn meest opgewekte spieren nog eens te trainen. Conclusie: een geslaagd evenement met een mooie boodschap.
