Een kleine vier jaar na hun gitzwart meesterwerkje 'Volcano' kwam het Noorse duo Satyricon vijf maanden geleden met het nog furieuzere 'Now, Diabolical' op de proppen. Hun pompeuze en technische black metal van weleer heeft sinds deze laatste twee albums plaats moeten ruimen voor directe in-uw-verbijsterde-aangezicht-metal. Een teleurstelling voor de minderheid, iets wat snel verwerkt is bij de meerderheid. Na de weide van Graspop te hebben platgespeeld, passeerde de duistere tweespalt ook langs Antwerpen om een diabolisch feestje op te trekken.
Finland versus Noorwegen
Dat het Finse Insomnium weet waar het mee bezig is, mag geen twijfel vergen. Toch blijkt hun combinatie van melodische death en doom metal allesbehalve opvallend: een nummer als 'Bereavement' klinkt dankzij strakke drums en gitaargetap niet per se slecht, maar origineel is het in de verste verte niet te noemen. En hoewel dat op zich niet hoéft, zorgde het zwakke geluid er mee voor dat Insomniums set reeds vergeten was op het ogenblik dat het viertal het podium afwandelde. De Noren van Keep of Kalessin gingen er daarentegen met zulk een rotvaart van door dat het dak er bijna werd afgeblazen. Hun pijlsnelle black metal was evenmin als waarlijk baanbrekend te bestempelen, maar de groep ging er voor met een overtuiging die ervoor zorgde dat de zaal na tien minuten aan hun stevig gelaarsde voeten lag. Drummer Vyl maakte korte metten met de reputatie van het Duracell-konijn door zonder een krimp te geven de geluidssnelheid te verbreken en frontman Obsidian C. zag er op de een of andere manier zelfs indrukwekkend uit. Zowel het oudje 'As Mist Lay Silent Beneath' als de nieuwe nekslag 'The Crown of Kings' klonken ondanks hun ziekelijke snelheid nog organisch en zelfs de bas speelde een prominente rol (en dat voor black metal!). Tergend trage passages werden in toom gehouden door snedige gitaarsolo's en hier en daar een occasioneel clean zangstuk.Vooral tijdens afsluiter 'Come Damnation' was Keep of Kalessin de koning te rijk: een stelletje om in de gaten te houden.
"To His Infernal Majesty..."
Nadat de introtape 'Death in the Bluelake' van When over het met kaarsen verlichte podium liet schallen, smeet Satyricon er meteen twee uitgesponnen oudjes tegenaan: 'Walk the Path of Sorrow' werd direct opgevolgd door het bombastische 'Dominions of Satyricon', wat het concert met de nodige grandeur opende. Pas toen nieuwe atoombommen als 'Now, Diabolical' en 'K.I.N.G' de revue passeerden, besefte Hof ter Lo echter hoezeer Satyricon de laatste jaren is geëvolueerd. Het was dan ook geen verrassing dat de meest rock-n-roll-gerichte nummers van 'Volcano' werden gekozen: 'Possessed', 'Repined Bastard Nation' en vooral 'Fuel for Hatred' bleken net als de nieuwe single 'The Pentagram Burns' enorm aanstekelijke livenummers. Drummer Frost mocht zich op zijn wel zeer verfijnde opstelling uitleven tijdens het complexe 'A Moment of Clarity' en ook het oudje 'Du Som Hater Gud' heeft tien jaar na datum nog steeds het nodige pit. 'Delirium' kwam daarentegen wat twijfelachtig over en het feit dat de groep na de obligate maar steeds even krachtige afsluiter 'Mother North' nog even 'Reign in Blood' van Slayer ten beste gaf, bleek een even eigenaardige als mislukte anticlimax. Frontman Satyr leek overigens niet bepaald nuchter te zijn, maar desondanks 's mans gebrek aan articulatie, was hij in opvallend vrolijken doen: de zaal zweeg of brulde met een enkele handbeweging. Satyricon is na jaren hard werken de black metal-underground overstegen en weet ook op ijzigere hoogtes probleemloos zijn mannetje te staan. Bikkelharde kwaliteit met donkere sferen: u vraagt, zij draaien.
Discografie Satyricon
