Een bezoekje aan Hnita-Jazz is geld waard en op een zonnige lenteavond geldt dat des te meer. In het gezelschap van de laatste zonnestralen en het betere bier wat bijpraten in de achtertuin van de hoeve terwijl de fazanten kwetteren in de wei, veel beter wordt het niet. Tenzij de avond wordt afgerond met een concert van twee grote muzikanten, zoals op zondag 5 mei geschiedde met trombonist Samuel Blaser en percussionist Pierre Favre.
Voor dat concert moest men weliswaar de aangename lentezon inruilen voor een donkere concertzaal en dat was geen kleine opoffering. Maar met een fenomenaal middagconcert tijdens Jazz Brugge 2012 en een uitstekende cd 'Vol à Voile' had het Zwitserse duo voldoende argumenten in huis om het publiek naar binnen te lokken. Bovendien zouden er opnames worden gemaakt met het oog op een toekomstige release en dat wilde men natuurlijk niet missen.
Blaser (1981) en Favre (1937) zijn beide afkomstig uit het Franstalige gedeelte van Zwitserland en spreken bijgevolg dezelfde taal. Ook op muzikaal vlak verloopt de communicatie uitstekend en dat ondanks een leeftijdsverschil van 44 jaar. Hoe gesmeerd het samenspel tussen de twee verliep was te zien aan de manier waarop het duo de stukken afsloot. Improvisaties werden vlot en natuurlijk afgebouwd en waar een plotse stop werd vereist, was een blik in de ogen voldoende. Dat zorgde voor gebalde stukken van een handvol minuten, vergelijkbaar met het repertoire op hun eerste en voorlopig enige duoplaat 'Vol à Voile'.
De drumsetup van Favre bestond uit twee basdrums (een grote en een kleine), een viertal kleine troms en een heleboel cimbalen. Geen hi-hat dus, maar die werd niet gemist. Favre gebruikte voor elk stuk andere sticks: rods (kleine, dunne stokjes die zijn samengebonden), mallets, breinaalden, borstels en dikke stokken die men voor Taiko drums gebruikt kwamen elk om beurt aan bod. In zijn solostuk ging hij de cimbalen te lijf met een strijkstok, wat ondertussen een ingeburgerde techniek is geworden. Het zorgde voor mooie, langzaam uitdeinende klanken die rondspookten in de zaal.
De muziek was niet volledig vrij. Het duo ging aan de slag met muzikaal materiaal, zoals een motief of een sequentie van enkele noten en bouwde daar vervolgens iets mee op. De ritmes die Favre daarbij ontwikkelde begonnen wel eens te swingen en daarmee was de jazz in de muziek van dit duo dichterbij dan ooit. Toch was het nog allemaal net iets anders, net iets vreemder. Zo werd er tijdens zo'n typische passage gedrumd met breinaalden, wat de klank van de drums gortdroog maakte. Bovendien speelde Blaser allesbehalve conventionele lijnen, maar eerder logge stoten en grote intervallen.
Ook trombonist speelde een stuk helemaal solo. Hij ging daarin aan de slag met een motief dat doorheen de registers werd uitgediept, vooral door gebruik te maken van samenklanken. Blaser moest tijdens dit gedeelte fysiek tot het uiterste gaan en wist de afsluitende maten maar op het nippertje af te werken.
Een uurtje, langer duurde het optreden niet. Het was wel duidelijk dat het duo op die manier de krachten wilde sparen voor daags nadien, wanneer het opnieuw op de planken stond in Heist-op-den-Berg. Een bisronde kwam er dan ook niet, maar met een hartelijke handdruk voor alle aanwezigen en een geslaagd concert vers in het geheugen was er al bij al weinig reden tot klagen.
