Op één dag de zes cellosuites van Bach spelen, vergt een grote concentratie en is voorbehouden aan diegenen die het werk van binnenuit kennen. Roel Dieltiens ging de uitdaging aan op het Musica Antiqua Festival (kortweg MAfestival), een half jaar nadat zijn veelgeprezen opname verscheen. De kamermuziekzaal van het Concertgebouw Brugge was het decor voor de rijkdom van zowel Bachs partituur als Dieltiens fantasie.
Iedereen kent de cellosuites van Bach. Dit jaar nog eindigde het collectief van de zes stukken op nummer één in Radio Klara's eigen hitparade. Het romantisch idee van de solist in torment met zijn instrument om de partituur te verwezenlijken, naast de populariteit van de cello met zijn warme sonoriteit, draagt hier zeker toe bij. Boven alles echter hoort iedere klassieke muziekliefhebber in de kleinste structurele eenheid van elke suite een beetje Matheuspassie, of om het anders te zeggen: Bachs geniale idioom met zijn tot rust brengende evenwicht, geniale harmonie en transparantie spreken tot de luisteraar via één strijker.
Een live concert creëert de vrijheid die nodig is de muzikale boodschap te doen overkomen. De inspiratie van het moment onbevangen mee keuzes laten bepalen op de puls van de muziek maakt een soloconcert zoals op het MAfestival tot een uitzonderlijke belevenis. Duidelijk is dat Dieltiens geen louter esthetische doeleinden nastreeft. Hij vergroot het affect dat per dans tot expressie kan gebracht worden, verzorgt grote contrasten en laat de versieringen in de herhalingen een dimensie toevoegen. Dat zorgt voor een grote expressiviteit die naast de soms rauwe cellistieke benadering zorgt voor een grote emotionele intensiteit.
Natuurlijk leidt de fysieke en mentale last van de integrale soms tot technische onvolkomenheden. Ook de concentratie van de luisteraar wordt bij het horen van vier suites op een avond op de proef gesteld. In het geval van Dieltiens wist hij binnen zijn eigen focus op de muziek en geconcentreerd op wat hij wou overbrengen zijn publiek te blijven aanspreken en ontroeren. Zijn grote persoonlijkheid op de cello werd dus schitterend vertaald via deze tijdloze muziek.
