Wat een geweldige zaak is het toch dat Richard Thompson nooit commercieel is doorgebroken. Dan zou hij optreden in zalen als het Sportpaleis of Vorst Nationaal en daar verdrinken in zijn eigen weergalmen. Gelukkig besloot de minzame Brit al decennia geleden dat hij zich van het geld geen jota zou aantrekken en gewoon zou gaan doen waar hij van houdt: muziek schrijven. Voor een uitverkochte Ancienne Belgique kwam hij zijn nieuwe cd 'Dream Attic' presenteren, de zoveelste aanvulling van een rijk gevuld oeuvre.
De set was opgedeeld in twee delen, waarschijnlijk ook om een plaspauze te voorzien voor het grijzende publiek. Dat zijn fans intussen de zestig zijn gepasseerd liet Thompson niet aan zijn hart komen, met veel enthousiasme zette hij 'The Money Shuffle' in. Dit deed meteen vermoeden dat de nieuwe cd wel eens integraal de revue kon passeren. Er zijn maar weinig artiesten die het na meer dan veertig jaar op de planken nog aandurven om een set volledig te vullen met nieuw materiaal. Toch was dit op geen enkel moment storend, integendeel zelfs: de nummers zijn stuk voor stuk sterk genoeg om een live optreden te kunnen dragen. Na een bescheiden tirade tegen de geldwolven van Wall Street volgde het ingetogen 'Among The Gorse, Among The Grey', waarbij je een speld kon horen vallen. Bijgestaan door een ijzersterke band kan Thompson moeiteloos laveren tussen rock en folk, waarbij de muzikanten ook voldoende ruimte kregen om hun kunnen te etaleren. Het sluitstuk van de muziek blijft natuurlijk ten allen tijden het virtuoze gitaarspel van Thompson zelf. Zijn Fender Stratocaster kan het ene moment subtiel de toon bepalen, om enkele seconden later uit te barsten in een venijnige solo. Tijdens 'Stumble On' lieten de zacht getokkelde noten het publiek volledig wegdromen, bij 'Sidney Wells' ging dezelfde gitaar stormachtig tekeer. Terwijl het gruwelijke verhaal van de seriemoordenaar uit de doeken wordt gedaan doen ook de violist Joel Zifkin en saxofonist Pete Zorn hun duit in het zakje. Het zijn deze extra invloeden en klanken die de muziek van Richard Thompson zo rijk maken en waarmee hij de brug slaat tussen folk en rock.
Het tweede deel van de set begon met 'The Angels Took My Racehorse Away', een nummer van zijn solodebuut 'Henry The Human Fly'. Zoals hij zelf fijntjes opmerkte is dit tot nader order nog steeds het slechts verkopende album in de geschiedenis van platenfirma Warner Brothers. In het daaropvolgende 'Can't Win' liet Thompson meteen ook zien waarom dit zo een vreemd gegeven is: de minutenlange solo's die de man ten beste gaf waren van het beste dat op een gitaar is gespeeld sinds Jimmy Hendrix overleed in zijn hotelkamer. Wanneer hij vervolgens ook zijn akoestische spel etaleerde kon een volledige zaal niet anders dan in ontzag toekijken naar een levende gitaarlegende. Na een kort uitstapje naar de middeleeuwse folk ('One Door Opens') en een rondje soleren voor alle muzikanten ('Al Bowlly') kon het tempo opnieuw wat omhoog. Geweldige versies van 'Never Give It Up', 'Wall Of Death' vormden een prachtige aanloop naar afsluiter 'Tear Stained Letter'. Hoewel het publiek het concept van meezingen niet echt begreep kon dit de pret niet bederven. Een minutenlange staande ovatie maakte duidelijk hoezeer alle aanwezigen hadden genoten van een geweldig optreden.
Het grote probleem bij optredens van Richard Thompson is dat de man zo veel goede nummers heeft geschreven dat iedereen wel een nummer mist in de set. Hij kan tenslotte geen vier uur staan optreden (wat overigens nog geen kwart van zijn werk zou zijn), dus moeten er harde keuzes worden gemaakt. Geen '1952 Vincent Black Lightning', 'Mr Rebound' of 'I Feel So Good', wel een optreden dat de perfectie akelig dicht benaderde. Monumentaal.
