Raymond staat vijfendertig jaar op de planken en de geluidsdragers. Geen onaardige prestatie, en zijn huidige tournee heet dan ook terecht "Het is feest!". In de Leuvense Stadsschouwburg brachten Van het Groenewoud en z'n zeskoppige band een energiek optreden, waarin vooral songs met een stevige groove aan bod kwamen. De geest van wijlen James Brown – denk aan de sound van diens 'Say it Loud (I'm Black and I'm Proud)' – waarde doorheen de set: ongelooflijk hoe funky zeven Vlaamse bleekscheten uit de hoek kunnen komen. Bassist Steven Van Gool en drummer Cesar Janssens speelden strakker dan strak, gitarist Thomas Vanelslander bracht krachtige maar melodieuze solo's, de koperblazers (Pieter Lamotte, Hugo Boogaerts en Bertus Borgers) zorgden voor zwoele klanken en vettige riffs.
Van het Groenewoud is de man die het Nederlands in Vlaanderen tot een volwaardige songteksttaal maakte. Veel songschrijvers beweren dat het Nederlands een "moeilijke taal" is om in te zingen: steevast wordt betoogd dat er "te veel medeklinkers" in zitten, en dat het in het Engels allemaal toch zoveel vlotter bekt. Zou het werkelijk? Het is logischerwijs gemakkelijker om nietszeggende klanken uit de Angelsaksische wereld na te apen, dan om een zinnige tekst te bedenken in je moedertaal – met klinkers en medeklinkers heeft het wellich niet zoveel te maken. Raymond is alleszins één van de weinigen in de Lage Landen die soepel met het Nederlands omspringt én tegelijk het ritme van de rock'n'roll in zijn muziek steekt. Nee, 'Sire, rock en roll' heeft hij in Leuven niet gezongen, maar ritme was er in overvloed.
'Twee meisjes' was vrijwel het enige nummer waarmee Raymond & co de intiemere kant opgingen. Jammer dat er niet méér prachtsongs in diezelde sfeer – zoals 'Gelukkig zijn' of 'Winterochtend' – uit de kast werden gehaald: misschien was de set iets te véél James Brown, en wat te weinig Van het Groenwoud. Maar goed, dat is detailkritiek – op een verjaardagsfeest steekt het zo nauw niet. Klassiekers waren er met 'Maria, Maria, ik hou van jou', 'Cha cha cha' en natuurlijk 'Je veux de l'amour', het nummer dat begint met "Da's al tien jaar dat ik in 't vak zit". Raymond voegde er meteen aan toe: "En dat zing ik zo al vijfentwintig jaar!" Recenter materiaal was onder andere 'Schud nog eens goed schat' (dáárin zat vooral die James Brown) en 'Weg met Amerika'. " Weg met Amerika en zijn professionaliteit / Maskerade voor de ledigheid / Democratie, ammehoela! / We worden geknecht lijk een tamme poema": dát is nog eens een protestsong.
Live loopt het met Van het Groenwoud zelden mis. Toch is het zonde dat hij voor deze verjaardag niet méér onbekende of vergeten topstukken uit het songarchief heeft gehaald. Wie Raymonds oeuvre echt wil ontdekken, kan dus niet om zijn albums heen.
