Met de NOW_SERIES wil de Ancienne Belgique af en toe een hele avond wijden aan een bepaald genre. Voor de prijs van één concert krijg je er vijf voorgeschoteld, waardoor een goed gevulde avond verzekerd is. Na hiphop en indieroots in de schijnwerpers gezet te hebben koos de AB er op 18 november voor om een collectie psychedelici in huis te halen. De terminologie mag in dit geval overigens met een korrel zout genomen worden: niet alle artiesten op PSYCHEDELICA_NOW putten uit hetzelfde vaatje.
Om kwart voor zes beet Edith Frost de spits af in de ABClub. Frost, die zichzelf op gitaar begeleidde, bezong de liefde in haar onaangenamere facetten. Waar deze folkdame op haar platen geraffineerd uit de hoek komt, mistte haar liveconcert helaas wat spanning. Gelukkig deed Sukilove net het omgekeerde: 'Good Is in your Bones' is een degelijk album, maar schittert echt op het podium. Pascal Deweze heeft zich een Belcanto-achtige haardos aangemeten en leidt zijn band met verve. De muzikanten van Sukilove zijn goed op elkaar ingespeeld en zetten met hun noisy rock de toon voor het concert van Yo La Tengo later op de avond.
Voor het zover was verscheen Espers eerst nog in de Club. Hoewel de klankmix niet altijd even goed uitgebalanceerd was, wist de groep de zaal onder te dompelen in zijn onheilspellende folk. De ijle stem van Meg Baird ging prachtig in dialoog met een paar strijkers, een subtiele ritmesectie en de prominente gitaren en synths van Greg Weeks. Af en toe leek het alsof de groep zich een tikje inhield, maar dat maakte de sfeer er niet minder om: heel even was de Club een mistig bos op een voorjaarsochtend.
Van mistige bossen was er geen sprake bij Yo La Tengo. Deze collectie anciens van de indierock liet zien dat een mens nooit te oud is om het dak van de ABBox te blazen. Frontman Ira Kaplan ging nietsontziend te keer op zijn gitaar, begeleid door het stevige maar toch erg verfijnde drumwerk van echtgenote Georgia Hubley. Laatstgenoemde kwam af en toe van achter haar drumkit tevoorschijn om met haar zalvende stem een rustiger nummertje te brengen. Op andere momenten produceerde de band zinderend feedbackende stoner-noiserock. Yo La Tengo put kracht uit de herhaling, zonder aan spanning in te boeten.
Afsluiter Midlake pakte uit met ineengeknutselde videobeelden, die de lieflijke nummers van dit Texaanse kwintet een extra, wat bevreemdende laag gaven. Midlake refereert in zijn muziek naar psychedelische folk, maar blijft toch bovenal een hedendaagse, melodieuze popgroep.
