De laatste keer dat Plaid in België optrad (hun klasseflits op London Sinfonietta Plays Warp niet meegerekend), dateert al van de tijd dat Pukkelpop nog een Château had en 'Seven Nation Army' nog gewoon een liedje in De Afrekening was. Hun concert op zaterdag 17 februari in de Brusselse Beursschouwburg was dan ook volledig uitverkocht. De twee Britse muziekwizards kwamen hun samenwerking met visueel kunstenaar Bob Jaroc kracht bijzetten. Samen maakten ze in 2006 'Greedy Baby', een album waarbij Plaid de muziek voor zijn rekening nam en Jaroc de visuals. Plaid speelde dan ook grotendeels nieuw materiaal en dat beviel het Brusselse publiek wel.
Ratatat verzorgde het voorprogramma. Deze drie heren brengen beats en gitaren samen en ze komen, hoe kan het ook anders, uit New York. Maar anders dan hun stadsgenoten LCD Soundsystem of !!! gebruiken zij duidelijk meer beats als basis voor een track. De melodieën worden verder opgevuld met elektrische gitaar. Het klinkt allemaal heel hardrock, alsof AC/DC terplekke geremixed wordt, en werkt bij momenten heel aanstekelijk. Ook hun podiumpresence en hun enthousiasme maakten hen tot een degelijk, soms uitbundig, voorprogramma.
Veel tijd om te bekomen was er niet, Plaid had er zin in en begon dan ook dadelijk met de set. De twee grootmeesters begonnen heel minimaal met melodieuze soundscapes en downtempo beats. Ze speelden bijna uitsluitend nieuw materiaal wat de visuals van Bob Jaroc perfect deed uitkomen. Maar al na enkele songs besloop de heren het weekendgevoel en gooiden ze hun sound wat meer richting dansvloer. Plaid kon de overgang tussen downtempo en upbeat echter subtiel verpakken. De sleutelsong begon met een zoeken tussen een opgefokte beat of een lekker kabbelend hip-hop/dubstep ritme. Uiteindelijk werd er gekozen voor het laatste. De donkere, trage beat vormde de achtergrond voor al even obscure melodieën die zoals steeds bij Plaid een subtiel spel aangaan van synthese, afwisseling en afstoting. Ook de visuals logen er niet om: Jaroc projecteerde oude tekeningen van futuristische tuigen, vaak met militaire inslag. Na enkele minuten bouwde Plaid de melodie af om terug te komen bij een kale beattrack. Opnieuw werd er afgewisseld tussen snelle en trage beats. Maar nu evolueerden ze naar de uptempo kant en trok Jaroc de visuals naar een hoger tempo. Het publiek kon alleen maar gedwee volgen, ofwel met open mond de klasse en inventiviteit aangapen.
Plaid bleef dan in zijn danstrip steken, zonder ook maar één seconde monotoon te klinken. Soms gingen de heren richting dubstep met donkere, zware bassen en een subtiele melodie. Dat Plaid kiest voor dubstep is toch wel enigszins verwonderlijk, want de heren staan allesbehalve bekend als een groep die regelmatig van sound verandert. Blijkbaar hebben ze zich deze keer toch laten inspireren door wat er rondom hen in muziekland gebeurt.
Maar geen nood, Plaid weet nog altijd hoe te funken met breakbeats. Het liefst laten ze de beats zo hard stuiteren dat het constant op de grens van het dansbare zweeft. Aan de andere kant was een van de hoogtepunten van de avond hun ongelooflijke vier vierde danstrack. Een strakke, stampende beat met daarover een houterig getik dat het publiek simpelweg dwong om te bewegen, niveau Underworld. Opnieuw toonde Plaid dat het kan verrassen én doen dansen.
Na een goed uur hadden de twee Londenaars er genoeg van, maar het publiek duidelijk niet. Als toetje kreeg de Beurs nog twee bisnummers. Plaid trok zijn trukendoos van beats een laatste keer open om het publiek een rasechte drum 'n' bass-track voor te schotelen. Maar weer gingen ze creatief met het genre aan de slag door de hitsige breakbeatritmes naar de melodie te vertalen. Als slottrack kozen ze voor een wat trager ritme en opgewekte melodie. En toen die, vrij abrupt, aan zijn einde kwam, kon Plaid zelf gaan dansen.
Een behaaglijk gevoel is het om te beseffen dat artiesten als Plaid nog brandend actueel kunnen klinken. En dan gaat het niet over hun wat obligate aanklacht tegen het Irak-beleid van de V.S., maar over de frisheid van klanken en het gebruik van elektronica. Plaid draait al vijftien jaar mee op het Warp-label (waar anders), een label dat even regelmatig artiesten boekt als diezelfde Bush vredesakkoorden ondertekent. Plaid blijft een boei van kwaliteit in het wat tanende aanbod van Warp, maar slaagt er ook de typische Warp-sound (opgefokte beats en een sterke intellectueel karakter) live te brengen.
