De Amerikaanse indierock-formatie Pinback heeft onlangs een nieuwe cd uitgebracht, ‘Information Retrieved’ en deze plaat kwamen ze op dinsdag 11 december voorstellen in de Vooruit.
Bands als Pinback, die erin slagen zich een zeer specifieke sound aan te meten, zijn in het huidige indie-landschap eerder dun gezaaid. Will Samson , die het voorprogramma verzorgde, lukte daar met zijn Bon Iver-achtige nummers bijvoorbeeld niet in. Het gevaar bij het aanhouden van zo'n eigen sound is het vervallen in vaste stramienen en vertrouwde structuren. De laatste plaat van Pinback is dan ook een werk geworden met meer van hetzelfde. Live stoorde dit echter niet echt: anderhalf uur lang was het puur en onversneden Pinback: niet meer, niet minder.
De set werd ingezet met ‘Victorious D’, een ouder nummer dat meteen één van de belangrijkste stijlkenmerken van de band in de verf zette: Zach Smith in z'n eentje met zijn - nét niet gepatenteerde - volle basakkoorden. Wat volgde was een snelle aaneenschakeling van oud en nieuw werk: klassiekers als ‘Penelope’, ‘Loro’ en ‘Good to Sea’ werden verbonden door nieuwe worpen als ‘Proceed to Memory’ en ‘His Phase’, werk dat trouwens net omwille van de eenvormige Pinback-sound niet moest onderdoen voor de oudere creaties.
Na een goed uur spelen gooide Rob Crow eindelijk zijn gitaar af en dook hij het publiek in. Een moment van verademing, zowel voor de band als voor de fans. Laat het nu ook net dat moment zijn waarop het erg duidelijk werd hoe goedgevuld de backing track wel was. Waar die voorheen slechts wat effecten toevoegde en een opvullend pianoriedeltje in de mix gooide, werd nu plots de hoofdmelodie uit een computer getoverd. Een fenomeen dat later in de set nog enkele keren de kop opstak en de authenticiteit van het optreden wat onderuit haalde, een spijtig detail.
Naar het einde van de set toe haalde Pinback gemeen hard uit met het tweespan ‘Syracuse’ en ‘From Nothing to Nowhere’: zinderende gitaar- en baslijnen en een drum als metronoom, het had het perfecte einde geweest van een compacte show. De heren brachten nadien echter nog een wat overbodige en kabbelende toegift die het extatische einde van het eerste deel enigszins vervlakte.
Het eindresultaat: een erg verdienstelijke show alleen jammer van het gebrek aan dynamiek en interactie. En misschien moet het gezelschap volgende keer een extra muzikant meenemen, dat zou het geheel meer ongebonden maken en minder artificieel doen ogen.
