In literaire kringen is men het er roerend over eens dat Canvas’ nieuwste boekenprogramma ‘Paper Trails’ een schot in de roos is. Na het zwakke ‘Iets met boeken’ werd beroep gedaan op het beste productiehuis van de Vlaamse televisie, namelijk Woestijnvis, om met een prikkelender concept op de proppen te komen. Dat huis sprak op zijn beurt Hendrik Willemyns aan, bandlid van de groep Arsenal en fervent lezer (als liefhebberij), om de wereld rond te reizen en in zes afleveringen op een originele manier zijn lievelingsboeken te verbeelden.
Willemyns zegt expliciet dat hij de fantasie van de lezer niet wil remmen, en daarom op een zeer suggestieve manier met het boek in kwestie omspringt. In de eerste aflevering, gefocust op 'Tender is the Night' van Scott Fitzgerald, maakt hij zijn voornemen meteen waar. In dat boek kruipt Fitzgerald in de huid van een jongeman met een onstuitbare drang naar overspel, drank en geld, maar dat is voor Willemyns gelukkig geen excuus om met een "hippe" aflevering op de proppen te komen waarin al die zondes verbeeld worden. Om de interesse van de potentiële lezer te wekken, filmt Willemyns bijvoorbeeld graag natuurlandschappen, die Fitzgerald zouden geïnspireerd hebben tijdens de creatie van zijn boek. Maar hoe zit het nu met de muziek binnen de serie? Is die enkelzijdig toegespitst op het soort muziek waarme Willemyns zelf naar buiten treedt, of zijn er ook andere stijlen tussen geslopen?
Het vleugje klassiek dat al snel in de eerste aflevering opduikt, voorspelt meteen welke richting het muzikaal met 'Paper Trails' zal uitgaan. Hoewel Willemyns graag mensen uit "zijn wereld" aan het woord laat – namelijk verscheidene muzikanten (waaronder muzikaal duizendpoot en DJ Mike Ladd in de eerste aflevering), getuigt zijn muziekkeuze niet van een dergelijke gang naar "het bekende". Geregeld onderstreept Willemyns de mystiek in wat hij suggereert met magische orgeltoontjes of niet thuis te brengen akkoorden, en bovendien is er quasi non-stop muziek aanwezig.
Willemyns componeerde bovendien zelf muziek voor deze reeks. Ook hier klimt hij ver buiten het soort genre waar men Arsenal zou thuisbrengen: naast prikkelende grooves is er immers ook ruimte voor stukjes suikerrock of sterk gearrangeerde, subtiele klanken. Wanneer, in de eerste aflevering, bijvoorbeeld de dood van Fitzgeralds vrouw ter sprake komt, heeft Willemyns slechts enkele klanken nodig om de sfeer naar een zeer tragisch karakter te doen omkantelen. De componist heeft er echter expliciet voor gezorgd dat de muziek nergens te veel naar de voorgrond treedt, zodanig dat de klemtoon nog steeds op het literaire aspect van de reeks ligt. Met veel gevoel voor humor en een grote hoeveelheid tact gaat Willemyns daarin op zoek naar de wortels van enkele van zijn lievelingsboeken, tegen een bedachtzame achtergrond van goed uitgekiende muziek. Muziek die ontroert, hetzij met een simpel gitaartje, hetzij via elektronisch in elkaar gestoken stukken.
