'Don't Believe the Truth', zo titelden de grote muilen van Oasis hun zesde studioalbum, waarop ze muzikaal een terugkeer naar hun allervroegste werk waarmaakten. Drummer Zak Starkey (zoon van Beatles-drummer Ringo, inderdaad!) zorgde voor een apart tintje door onder andere met houten lepels op Cornflakes-dozen te drummen. De algemene consensus was dat Oasis herboren was. En dat bleek ook in Vorst Nationaal, hoewel dat ook een negatief kantje met zich meebracht qua songkeuze.
Een weinig opvallende introductie
Voorprogramma The Coral bracht een klein uurtje leuke poprock, doorspekt met een fijn orgel (wat onmiddellijk zorgt voor een Doors-knipoog), nauwelijks hoorbare percussie en aanstekelijke melodieën. Het septet stak van wal met een wat zeurderige intro, maar vanaf het tweede, redelijk snelle nummer zat het goed: het vioolboog-op-de-gitaar-trucje van Led Zeppelin-snarenplukker Jimmy Page werd nog eens uit de oude doos gehaald. Toch waren hun poppy nummers bijzonder clichématig en hoewel de traditionele volkslied-achtige thema's best lekker klonken en hun stage act zeer verzorgd en vlot was, miste de groep toch net dat nodige scherpe randje. Enkel het einde, dat voor een psychedelische jam en een sterk onderbouwd crescendo zorgde, zat er recht op.
Uitgedoofd in de pers, vlammend op het podium
In de media mag de Oasis-manie dan wel uitgewerkt zijn, op de concerten is daar niets van te merken. Al voor de heren het gezellige, met palmbomen ingerichte podium bestegen was er overal fanatiek geschreeuw te horen. Op het ogenblik dat de introtape 'Fuckin' in the Bushes' begon, werd de hele zaal half gek, maar toen Noel en vooral Liam Gallagher op de scène kwamen om na opener 'Turn Up the Sun' rechtstreeks in 'Lyla' te duiken, was de sfeer pas echt overweldigend. Hoewel Liam zoals steeds uitstekend bij stem was, moest hij moeite doen om de meezingende menigte te overstemmen. De arrogantste zanger uit de rockgeschiedenis stond tussendoor als een standbeeld met pokerface (en een occasionele tamboerijn op z'n hoofd) naar de hysterische fans te kijken. "Our kid" voelde zich gegarandeerd God op aarde, wat niet geheel onbegrijpelijk is met zo'n huizenhoge charisma.
Entertainment is een kunst
Oasis is één van die groepen die het niet nodig vinden hun fans doof te maken door een ridicuul luide klank, waardoor het concert zeer aangenaam te beluisteren viel en de klank niet in zichzelf verdronk. Alle klassiekers passeerden de revue: van 'Cigarettes and Alcohol' en 'Live Forever' (huilende fans alom) over 'Supersonic' en 'Wonderwall' tot 'Don't Look Back in Anger', maar ook ietwat minder voor de hand liggende dingen als 'Acquiesce' mochten niet ontbreken. Verder werd bijna het gehele nieuwe album gebracht, dat bijzonder goed tot z'n recht kwam. Muzikale én sferische topper was zeker het lange 'Champagne Supernova' en wie Oasis het eerste deel van de set zag afronden met 'Rock 'N Roll Star' (met de alom bekende mantra "It's just rack 'n raaawwwl!"), kan moeilijk hun klasse ontkennen. De bisronde werd afgewerkt met een bijzonder opzwepend 'The Meaning of Soul' (dit keer zonder de lepels als drumstokken) en na The Who-klassieker 'My Generation' was het optreden afgelopen.
Een zwart gat in hun oeuvre?
Noel "the chief" Gallagher bewees opnieuw een meer dan degelijke gitarist te zijn. Gem Archer en Andy Bell stonden er misschien bij alsof het hen weinig kon schelen, maar Zak Starkey stal de show door een indrukwekkende drumprestatie neer te zetten die met veel gejuich (wat anders?) werd onthaald. Toch is het onduidelijk wat Oasis ons eigenlijk wil melden met hun eigenaardige setlist: de albums 'Be Here Now', 'Standing on the Shoulder of Giants' en 'Heathen Chemistry' werden vollédig genegeerd. Daardoor waren er enkel nummers van de eerste twee albums en de nieuweling van de partij, wat achteraf gezien toch wel een stevige domper op de feeststemming was. Maar eerlijk is eerlijk: Oasis heeft niets anders nodig dan hun muziek (het podium was slechts zeer sereen met lampjes ingericht) om een menigte van alle leeftijden te imponeren en dat is dan ook de kracht van hun zelfverklaarde "pub rock".
Oasis discografie (studio-albums)
