Na het matige Wraithcult en het rampzalig slechte Verdelet, leek de zaterdagavond in de Biebob uit te draaien op een fiasco. Het was dan ook angstig afwachten of Dark Fortress en Nachtmystium de avond nog konden redden.
De Duitse melodische black metalband Dark Fortress deed dat alvast niet. Dat hun livereputatie maar wisselvallig is blijkt te kloppen want dit optreden, voor een opvallend lege Biebob, kon niet tippen aan hun passage op Metal Méan. De livemix was verschrikkelijk en na een 17-jarig bestaan mag de podiumverschijning ook wel wat beter. Opener ‘Osiris’ van het laatst verschenen album ‘Ylem’, op cd best een episch nummer met enkele groovy stukken, ging de mist in omdat de anders zo prominent aanwezige gitaren niet te horen waren, hierdoor verdwenen de herkenbaarheid en de memorabele stukken. Met mondjesmaat werd het geluid beter, maar ook de slappe uitvoering van de nummers deed de show geen goed. Bij het topnummer ‘Cohorror’ ging het al iets beter, maar die verbetering werd al snel tenietgedaan door een waanzinnig slecht en saai nieuw nummer. Op plaat brengt Dark Fortress meeslepende, originele black metal met een melodische toets. Die charme was live nergens te bekennen, een spijtige zaak. De kleine hit ‘Baphomet’ werd verpest door een gastzanger die besloten had om in een zeer belachelijk kostuum het nummer te komen vergallen. Volgende keer beter.
Toen de trippy, psychedelische intro van
Nachtmystium begon waren de verwachtingen nihil door de eerder demotiverende voorprogramma’s. Ten onterechte, want de Amerikaanse band is er wonderbaarlijk in geslaagd om de avond te redden, voor zover dat nog kon. De experimentele black metal creëerde een angstige, melancholische wereld waarin het publiek werd opgezogen. De vijfkoppige band speelt zo veelzijdig dat er geen echt genre opgeplakt kan worden: van rauwe black metal naar
spacy Pink Floyd- achtige intermezzo’s om dan weer een heerlijke, headbangbare
groove neer te zetten. Nachtmystium hun muziek is even onvoorspelbaar als een zwangere vrouw, in dit geval gelukkig positief. Opener ‘A Seed for Suffering’ van het in 2006 verschenen eigenzinnige 'Instinct: Decay' album maakte meteen korte metten met de voorgaande bands door de combinatie van ronkende riffs, aanstekelijke melodieën en mystieke synths. In plaats van het akoestisch middenstuk op het album kregen we een kort interval dat geleid werd door elektronische gitaren gevolgd door een roekeloze solo die iedereen omver blies. Zonder tussenstop werd er overgegaan naar ‘High On Hate’, de opener van het laatste album. Razendsnel, meedogenloos, hyperkinetisch en toch opvallend catchy. Het geluid was in tegenstelling tot de vorige bands bijna perfect, wat een gigantisch verschil maakte. Nachtmystium had geen
corpsepaint, spikes of andere fratsen nodig om een ijzersterke show neer te zetten, waardoor ze ook veel geloofwaardiger overkwamen. In de setlist lag de nadruk duidelijk op de laatste drie albums, zo werd eerdergenoemd nummer opgevolgd door het meeslepende ‘Addicts’, dat uit volle borst werd meegezongen terwijl het depressieve, betoverende en rauwe ‘Chosen By No One’ weer een stapje terugzette. Voor bindteksten en stiltes werd er bijna geen tijd gemaakt. De laatste twee topnummers ‘Assassins’ en ‘Ghosts of Grace’ sloten een geweldig, maar te kort optreden af.
Hoe goed Nachtmystium ook mocht zijn, de pijnlijke vertoning van de voorprogramma’s gaat niet snel vergeten worden. Hopelijk passeren deze jongens nog eens met deftige opwarmers.
Meer over Nachtmystium
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
