Tot voor kort stond de legendarische Iers-Britse band My Bloody Valentine al bijna twintig jaar op non-actief. Na het alom geprezen 'Isn't Anything' uit 1988 maakte de groep met het ongeëvenaarde 'Loveless' in 1991 het definitieve shoegaze-album. 'Shoegaze' of 'shoegazer' was in die periode een – voornamelijk Brits – impressionistisch subgenre van de indierock dat het moest hebben van etherische zang- en gitaarpartijen, waarbij groepen als Slowdive, Ride en Lush in zichzelf gekeerd naar hun schoenen stonden te staren op het podium. Al snel bleek dat de vernoemde bands gewoon hun vaak benutte effectpedalen in het oog hielden, maar de term 'shoegazer' bleef hangen.
Het prachtige, hoogst originele 'Loveless' gaf aan de ene kant blijk van het unieke genie van frontman-producer Kevin Shields maar betekende door zijn verbluffend geavanceerde niveau tegelijkertijd de doodsteek voor de hele shoegaze-scene. Andere shoegaze-groepen leken op slag compleet verouderd en gooiden het over een andere boeg of raakten in de vergetelheid. De grunge was ondertussen komen opzetten en de ene gitaartrend werd vlot ingewisseld voor de andere. Na het einde van My Bloody Valentine's succesvolle tournee in 1992 ging de groep terug aan de slag in de studio maar Kevin Shields slaagde er om diverse redenen nooit in om met een opvolger voor de dag te komen. Nieuws over de groep werd steeds schaarser, tot uiteindelijk werd aangenomen dat ze in stilte was gesplit – een stelling die nooit werd bevestigd of ontkend door de weinig communicatieve Shields. In de loop der jaren namen de verhalen over My Bloody Valentine steeds mythischer proporties aan en het meesterwerk 'Loveless' werd algemeen aanvaard als een van de beste popalbums aller tijden.
Eind 2007 staken hardnekkige geruchten de kop op: er zou een reünie in de maak zijn en misschien zelfs een opvolger voor 'Loveless'. Op zich niets nieuws: dat soort speculaties deed al de ronde sinds het midden van de jaren negentig en werd ook nu op algemeen ongeloof onthaald. Plots begonnen grote pershuizen de verhalen echter ook op te pikken: My Bloody Valentine had inderdaad een serie concerten in het Verenigd Koninkrijk aangekondigd en Shields sprak zelfs publiekelijk over een nieuw album, dat in 2008 zou uitkomen. Fans barstten in vreugdetranen uit, langdurige weddenschappen werden verloren of gewonnen en de indiescene zag er plots een pak zonniger uit. Natuurlijk rezen er tal van vragen bij dit goede nieuws: zouden de groepsleden live dezelfde energie van weleer aan de dag kunnen leggen? De band stond vroeger immers bekend om het oorverdovend luide volume van haar concerten, wat voor deze veertigplussers misschien minder wenselijk zou zijn. Daarnaast bleken alle haastig aangekondigde releasedata (voor remasters, cd-boxen, zelfs een heus nieuw album) op weinig concreets te berusten: naarmate de maanden vorderden werden deadlines telkens opnieuw uitgesteld als betrof het 'Chinese Democracy' van Guns 'n Roses.
Desondanks waren de initieel aangekondigde concerten een goed half jaar op voorhand in een oogwenk uitverkocht – hoewel niemand er eigenlijk zeker van was dat ze daadwerkelijk zouden plaatsvinden. Tegen ieders verwachtingen in hield de groep echter woord. Luttele seconden na het einde van My Bloody Valentine's eerste reünieconcert in het Londense Roundhouse op 13 juni werd het internet al overspoeld met verslagen, foto's en gsm-filmpjes. Hun bijna uniforme boodschap was eenvoudig samen te vatten: "Juicht. Ze zijn terug."
Het concert in Glasgow op 3 juli was al het elfde op rij voor My Bloody Valentine en dat was eraan te merken. De groep stond met zichtbaar zelfvertrouwen en plezier op de planken en dat vertaalde zich naar een uiterst krachtige en overtuigende performance. Vanaf de eerste tonen van opener 'I Only Said' juichte, sprong en feestte het publiek als bezetenen alsof de aanwezigen tot op dat precieze moment nooit helemaal overtuigd waren geweest van die hele reünietoestand. Het eerste nummer bleek slechts een van de vele orgastische momenten die hen nog te wachten stonden. Het dansbare succesnummer 'Soon' kreeg iedereen aan het bewegen, het geflipte 'To Here Knows When' was als vanouds een van de meest abstracte stukken muziek die ooit op single zijn uitgebracht en afsluiter 'You Made Me Realise' voldeed aan ieders hooggespannen verwachtingen. Traditiegetrouw werd die laatste song in het midden onderbroken door de brutale noisepassage die fans liefkozend de "sonic holocaust" zijn gaan noemen: een klein half uur durende, steeds luider wordende aanslag op het gehoor die sommigen letterlijk de zaal deed ontvluchten.
Het extreem hoge live-volume van de groep heeft er sinds haar begindagen voor gezorgd dat er steevast gratis oordopjes worden uitgedeeld aan de ingang en dat er in de zalen zelf duidelijk zichtbare waarschuwingen ophangen met de melding dat de groep noch de concertorganisatoren verantwoordelijk zijn voor eventuele gehoorschade. Het is echter niet My Bloody Valentine's bedoeling om eenvoudigweg oortrommels op te blazen: de fenomenale geluidssterkte dient om een welbepaalde fysieke impact uit te oefenen op de luisteraar. De door merg en been zinderende geluidsvibraties moeten er voor zorgen dat het publiek een staat van transcendentie bereikt waarbij het cognitieve proces volledig wordt stilgelegd en de luisteraar wordt ondergedompeld in een zuivere ervaringstoestand van puur geluid. Zij die het hadden gewaagd het concert met blote oren te beleven, zullen perfect begrepen hebben waar het de artiesten om te doen is: eerst heeft het oorverdovende lawaai een onaangenaam desoriënterend effect op de luisteraar maar ongeveer een kwartier ver in deze monolithische teringherrie is het alsof er een knop wordt omgedraaid. Tijd en ruimte worden irreëel, het allesomvattende geluid lijkt het enige dat nog bestaat. Een concert van My Bloody Valentine is daarom een nagenoeg onbeschrijflijke ervaring die men enkel aan den lijve kan ondervinden. Dat men 's anderendaags met enige tijdelijke doofheid te kampen zal hebben, nemen de meeste fans er graag bij.
Al bij al was er achteraf enige teleurstelling over het feit dat de groep nog steeds geen nieuw materiaal op de setlist heeft staan en dat zelfs de (al talloze malen uitgestelde) remasters van 'Isn't Anything' en 'Loveless' nog steeds niet verkrijgbaar zijn, laat staan dat er effectief een opvolger in de steigers zou staan. Toch lijkt een nieuwe plaat lang niet meer zo onbereikbaar – ondenkbaar zelfs – als vroeger. My Bloody Valentine is terug en de groep heeft er duidelijk zin in. Wat de toekomst ook zal brengen, deze serie van reünieconcerten heeft de nieuwe generatie fans kunnen geven waar ze al bijna twintig jaar van droomde.
