'Funk' betekent een pak meer dan de sexy vibraties van James Brown. Met de hippe blanke vis Jamie Lidell op kop, heeft deze muziekstijl bij het grote publiek onlangs een stevige duw in de rug gekregen. Dat grote helden als Maceo Parker daardoor een AB zaal bijna gevuld krijgen, is niet verrassend. Hetzelfde geldt voor het feit dat jonge Vlaamse virtuozen als Dedos, die de aftershow mochten verzorgen, zich als creatieve leeuwen op het genre werpen. Brussel mocht een avondje een aanslag plegen op de dansbenen.
Als wereldbefaamde saxofonist mag Maceo Parker uitpakken met een waslijst van credits, die de man na een carrière van meer dan 35 jaar meesleept. Prince, Bootsy Collins, James Brown en Ani DiFranco als zowat grootste funkhelden hebben mee mogen teren op de gevatte jams van deze goedgemutste kleurling uit North Carolina. Geen wonder dus dat Maceo van aanpakken weet en hoewel hij met regelmaat van de klok wederkeert naar dit kleine apenlandje, kon deze muzikant teren op een vaste fanbasis die garant staat voor ambiance in de zaal. "De zaal op stelten zetten", leek dan ook de centrale boodschap voor deze negenkoppige, vurige funkmachine. Al vanaf de eerste saxstoten, door de trombone van Greg Boyer (P-Funk All Stars) en de trompet van Ron Tooley versterkt, kropen de sidderingen door de dansbenen.
De globale formule was eenvoudig: een haakse, verslavende bassriff werd aangevuld met kort, afgeblokt gitaargeriedel (Bruno Speight) en door snel drumwerk opgestuwd. Over deze solide, immer bewegende funkbasis werd een spervuur van blazers losgelaten die gezamenlijk het thema bepaalden en afwisselend afgleden tot oppeppend soleerwerk. De ellenlange jampartijen die op deze manier ontstonden, werden regelmatig netjes afgeblokt door Maceo's beperkte zanglijnen ("We love You", "We want the funk", ...) om de interactiviteit met het publiek te verhogen en om regelmatig stevige climaxen in te bouwen. Die stuwende formule werkte. Zowel muzikale fijnproevers als danslustigen kregen op die manier hun zin. Toch stond de boog niet altijd even strak. Enkele pure lounge jazzpartijen verbraken op regelmatige tijdstippen het wilde spektakel. Ondermeer een loom sfeerbeeld uit de nieuwe plaat van Greg Boyer liet het feestpubliek in de steek en kon enkel amoureuze koppels of klankgenieters bekoren. Het lang rekken van deze trage partijen verhoogde wel de verwachtingen, maar verbrak ook de drive van de set. Gelukkig wist Maceo dit netjes op te vangen door in een ijselijk stille zaal plots op zijn sax het thema van 'Hey Jude' (The Beatles) in te zetten en vijf minuten later met volledige band en publiek het lalala refrein uit volle funkborsten te stuwen.
Over de begeleidingsband overigens ook niets dan lof. Wanneer een schijnbare charlatan uit het achtergrondkoor (Corey Parker) zich plots mocht ontluiken tot een geweldige rhymer of zijn gezelschapsdame Martha High haar kloeke moederborst openzette om met volle negersoul de zaal plat te slaan met James Browns 'It Takes Two to Make a Thing Go Right', bleek dat werkelijk elk stukje van de puzzel klopte. De lat bij Maceo Parker lag steevast erg hoog en hoewel dat de sfeer niet altijd ten goede kwam, mocht het publiek wederom tevreden zijn met dit staaltje opperste funkperfectie. Een paar minuten nodeloos gesoleer van de drummer en Maceo die klokvast zijn show stopzette en het publiek mocht tevreden, zij het niet 100% verzadigd de zaal verlaten. Dat betekende echter nog niet het einde van de avond.
De zevenkoppige bende Dedos ging in de club boven naderhand nóg meer voor het danselement. Een vreemde cocktail van p-funk, disco, psychedelica, dance en zelfs een onsje punk deed zeker zijn werk in dit kleine, maar gezellige zaaltje. Waar zanger Phlippo (Savana Station, D'Stephanie) zich in de tragere nummers vocaal wat in bochten moest wringen, wist hij met zijn imposante verschijning toch al heel snel het aanwezige, hippe volkje plat te walsen. Dankzij een dik uur sensuele zweetpret kon de avond helemaal niet meer stuk. Gezien het erg jonge karakter en de nog prille podiumervaring van deze vlot lopende muziekmachine, zal de zomer van 2006 dankzij Dedos weer tropische temperaturen bereiken en is de universele funkvibe weer voor een tijdje aangezwengeld.
