Maceo Parker is een harde werker. Met gemiddeld 250 optredens per jaar die elk een kleine drie uur duren, blijft de krasse zestiger één van de meest fanatieke missionarissen van de funk. Nadat de man vorige week de Antwerpse Arenbergschouwburg had aangedaan, stond hij zondag alweer in de Cactusclub, nadat hij nog even Duitsland en Oostenrijk was gepasseerd. Wie naar Maceo Parker gaat kijken, weet natuurlijk wat hij gaat krijgen: "2% jazz and 98% funky stuff".
Met een concert van drie uur krijg je natuurlijk kwantitatief waar voor je geld. Het gevaar van de herhaling komt echter ook om de hoek kijken. Bovendien is Maceo Parker een geweldige funker, maar vernieuwing is niet meteen aan de man besteed. Waar de Cactusclub bij aanvang tot de nok gevuld was, waren het dan ook vooral de die-hardfans diegene die bleven tot het einde. Al moet ook gezegd worden dat die groep zeer aanzienlijk was. Diegene die eerder waren doorgegaan, kregen ongelijk, want de laatste drie kwartier waren de beste van de eerder trage set.
In het begin werd er nog wat gezocht naar de perfecte balans: de drums stonden te zacht om echt krachtig te zijn en ook de blazerssectie kwam niet altijd even overtuigend over. Parkers sax stak opvallend boven de groep uit, wat zijn solo's natuurlijk deed pompen, maar over het algemeen was het voor de groepsdynamiek geen goede zaak. Maceo Parker, de mens, was dat dan weer wel. Als een echte leider had hij zijn band in zijn zak en met zijn sympathieke performance duurde het ook niet lang voor het publiek helemaal mee was (op zijn eigen ingetogen Vlaamse manier natuurlijk). Zijn brede lach was de gids door heel het concert, samen met de mantra: "We love you."
Eén van de hoogtepunten was 'Givin' up Food for Funk'. Topbassist Rodney 'Skeet' Curtis zette in met een lekker pompende baslijn die even vlezig was als de man zelf. Jamal Thomas vergrendelde de lijn stevig in zijn drums. Met de combinatie van deze twee zit een solist gebeiteld: ze zijn strak, funky en komen met de fijnste ritmische accentjes aandragen. Gitarist Bruno Speight speelde zijn funky akkoorden met een abnormale souplesse en air die zelfs de heupen van de meeste vermoeide werkmens. De gitaar kletterde lekker mee op de beat en vormde een gesyncopeerde groove die de superstrakke blazers met vette breaks overgoten.
Het heerlijke 'To Be or Not to Be' werd ingezet met spannende blazerslijnen die net uit een James Bond-film kwamen. De spanningen staken heerlijk af tegen de heldere, krachtige solo van Maceo Parker die zich hikkend door de bluestoonladders baande. Natasha Maddison, manager van de band, kwam als intermezzo nog even de volledige monoloog van Hamlet voordragen, ondersteund door een ingetogen groove, om daarna weer het woord te laten aan Maceo die inzette met alweer een broeiende, hoekige solo. Trompettist Ron Tooley, maar vooral de New Yorkse toetsenist Will Boulware zorgden voor wat tegengewicht voor Parkers springende riffs. Hun solo's zaten vol vloeiende jazzfrases die lekker door de scherpe grooves van 'Off the Hook' of 'Mama Don't Make No Mess' rolden. Het contrast tussen Parkers scherpe solo's en de sierlijkheid van de andere solisten was verfrissend.
Het tempo ging even uit de set met een ontroerend eerbetoon aan Ray Charles. Parker zette een zonnebril op en zette samen met Boulware een breekbaar 'Don't Know Me'. Parker bewees al snel dat een tribute niet al droefenis moet zijn wat de klok slaat. Hij imiteerde uiterst charmant de stem en maniertjes van Ray Charles en ook later wanneer Al Jarreau geïmiteerd werd, liet Parker zich van zijn grappigste kant zien met een heerlijke parodie op de zanger. Na twee uur en een half hield de band het even voor bekeken, maar een enthousiast publiek eiste en kreeg meer. Het beste deel van de set was dan ook voor de bis: Parker zette topfunkklassieker 'Pass the Peas' in waarna de band met vernieuwde energie het laatste half uur hete funk inzette.
Maceo Parker speelde niet zijn meest bezielde set, noch zijn stevigste, maar de solo's die de man uit zijn sax krijgt zijn nog altijd buitenaards funky. Het drie uur lange optreden zonder déjà-entendu uitzitten was eerder voor de fans, mede door het over het algemeen makke tempo. Er zaten echter meer dan genoeg knallers in om van een vette funkshow te spreken.
