Hoe wordt elektronische muziek live op podium gebracht? Er is de manier waarbij alle muzikanten en instrumenten in een zwart doosjes zijn verstopt en de uitvoerende artiest zicht verbergt achter het scherm van een Apple en er is de manier die volgens vele nog de enige echte livemethode is: met drumstel, bassist, gitaar en eventuele keyboards. Ondanks zijn digitale muziek vol emotionele nuances en subtiele schakeringen verkoos M83 toch voor de tweede optie. Dat bleek een heuse zegen, hoewel Anthony Gonzalez met zijn drie medemuzikanten op de Pias Nite in Tour & Taxis programmatorisch niet helemaal op zijn plek stond.
Het laatste werk van de Franse artiest, ‘Hurry Up, We’re Dreaming’ is een magnum opus waarin stadionpop, prog-, postrock en ambient elkaar omarmen. Het atmosferische dubbelalbum is een terugblik op de kinderdromen van Gonzalez waarin een speels karakter, sterke en positieve emoties en een melodieuze gemoedelijkheid een voorname rol opeisen. Het moet gezegd worden: deze elementen waren zeker ook terug te vinden in het helaas slechts een klein uur durend optreden van de songsmid.
De ‘Intro’-eerste track op het nieuwe album- bleek ook een mooie opener voor het spektakel. Een verwachtingsvolle gloed, donkerblauwe lampen en vervolgens de verlossende, wanhopig klinkende kreet van M83 die door de zaal snijdt (“carry on, carry on”): tijd voor een eerste kippenvelmoment. Vanaf dan volgde een show vol verwondering en schoonheid waarin oude songs en nieuwe elkaar netjes afwisselden: de ene keer sterk gedragen door het live drumspel van Loïc Maurin, de andere keer voortgestuwd door elektronische beats. Opvallend genoeg kwam nu ook pas tot uiting hoe bepaalde vocale partijen werden ingezongen door de sterke, zwevende stem van toetseniste Morgan Kibby, die aanvankelijk nog wat aarzelend overkwam.
‘Midnight City’, dat omarmd wordt door de alom gekende, Vlaamse ‘alternatieve’ jongerenradiozender en dus meermaals dagelijks in de ether gezwierd wordt, bleek voor het publiek een duidelijk doorbraakmoment. Enigszins zonde, want de kenmerkende kreten en synthesizertune zijn natuurlijk heerlijk aanporrend, maar het enthousiasme van de geluidstechnicus bleek een stevige domper. De aanvullende solo’s van de voor dit nummer speciaal opgedraafde saxofonist werden immers totaal overdonderd door woest overstuurde baspulsen en denderende beats. Subtiliteit verdween als sneeuw voor de zon om enkel een vlot afgehaspeld hitje over te laten.
En laat nu net die subtiliteit de grote troef van M83 zijn. Want de beats die zijn muziek voortstuwden, spoorden niet aan tot wilde benenschopperij, maar gaven een gezapige cadans aan die ruimte bood voor veel extra invulling. Zweverige lagen vol fonkelende momenten klommen mooi op naar een climax, om net op tijd (of zelfs vroegtijdig) weer los te laten. Ondersteund door het dynamische en ook erg fysieke spel van bassist Jordan Lawlor zorgde het kwartet steevast voor een warme gloed in een kille hangar.
Het getuigt van enig lef om hitgevoelige songs af te wisselen met instrumentale, psychedelische verpozingen en dus ook het feitelijke ritme van de gehele show over te laten aan de goodwill van het publiek. Afwisseling van instrumenten, stevig gesticulerende percussiemomenten of minutenlange tussenpassages met opklimmende beats en tunes die het publiek het dak in joegen, bleken dan ook welkom. Want ondanks zijn erg populair klinkende show en aansporende melodieën, kreeg M83 het Brusselse publiek toch niet helemaal op zijn knieën. De mankementen van een slechte geluidstechnische omgeving en bediening, een net iets te weinig samenhangende set en een publiek dat klaarstaat om uit het dak te gaan op de beats van technogod Laurent Garnier gaven het gevoel dat er net iets meer in zat. Volgende afspraak met nog iets meer magie?
