In het piepkleine café van De Blauwe Kater strijkt op een mooie maandagavond Le Petit Cirque neer voor een concert dat kadert binnen een korte Belgische tournee. Op een steenworp van de overvolle Oude Markt zijn een handvol toeschouwers getuige van een intense avond jazz en improvisatie.
Le Petit Cirque is een jong, internationaal kwartet dat ontstond na een muzikale stage in het Canadese Banff (de groep noemde oorspronkelijk dan ook Le Petit Cirque de Banff). Drummer Yves Peeters is vooral bekend van zijn werk bij Jazzisfaction, dat tegenwoordig door het leven gaat als het Peer Baierlein Quartet. Rietblazer Joachim Badenhorst is één van de interessantste muzikale exportproducten die ons kleine land rijk is. Naast zijn werk in onder andere Red Rocket, Rawfishboys en Mogil, is hij tegenwoordig ook een vaste pion in het trio van Han Bennink. De Franse bassist Theo Girard en de Finse gitarist Juhani Silvola zorgen voor het internationale karakter van het kwartet. Silvola is op deze tournee niet van de partij, waardoor de groep gereduceerd wordt tot een trio.
Wanneer het publiek zich voor aanvang van het concert stilaan van het terras naar binnen beweegt, lijkt De Blauwe Kater goed gevuld. Spijtig genoeg blijkt al snel dat een deel van de aanwezigen niet is gekomen om van de muziek te genieten. Een groep Erasmus-studenten heeft het café namelijk net op dat moment uitgekozen voor een luidruchtige bijeenkomst, iets wat het concert erg zal beïnvloeden. De korte introductie door Yves Peeters gaat daardoor meteen al de mist in, maar de groep trekt er zich aanvankelijk weinig van aan.
Het eerste stuk is van de hand van Joachim Badenhorst, die met de warme klanken van zijn basklarinet de rest op sleeptouw neemt. De kalme, melodieuze compositie komt in het café-rumoer slechts sporadisch tot zijn recht maar toch weet het de aandachtige toeschouwer uitermate te boeien. Drummer Yves Peeters lijkt wat ongelukkig met de omstandigheden en heeft moeite om de concentratie te bewaren, waardoor de drive van het trio soms zoek raakt. Met enkele harde slagen op zijn toms luidt hij na een tijdje in de eerste set een scherpe improvisatie in, waarin voor het drietal plots alles op zijn plaats valt. Het stormende drumwerk vindt een partner in de beukende baspartij van Girard, gevolgd door een geïnspireerde Badenhorst. Hij wisselt de hele avond af tussen tenorsax en basklarinet, waarmee hij zowel een knetterend vibrato, scherp gekrijs als lyrisch gefladder weet te genereren. Slechts een enkele keer haalt hij de klarinet boven waarin zachtjes de echo van Chris Speed weerklinkt.
Het verloop van de eerste set had duidelijk gemaakt dat ingetogen composities en stille of subtiele passages moeilijk tot hun recht komen in het café. Na de pauze tapt het trio dan ook uit een ander vaatje waarbij ze de nadruk leggen op ritme, tempo en volume. Dat laatste kent zijn orgelpunt in een alles verwoestende improvisatie die na afloop op veel gejuich mag rekenen. Het trio komt vervolgens meermaals onder stoom wanneer Peeters het tempo opdrijft met enkele gortdroge ritmes, ontdaan van alle franjes. Badenhorst neemt de meeste solomomenten voor zijn rekening, maar Girard laat zich op dat vlak ook niet onbetuigd met enkele lyrische solo's die zich kenmerken door het gebruik van grote intervals. De wisselwerking tussen Girard en Badenhorst wordt verder in de set mooi beklemtoond wanneer de twee een schijnbaar oneindig melodische frase in canonvorm uitwerken tot een mooi contrapuntisch web. Het trio besluit het boeiende concert met een kort bisnummer waarna het cafégebeuren zich ongestoord verderzet.
Een groep als Le Petit Cirque zal door zijn muzikaal karakter natuurlijk nooit een grote publiekstrekker worden. Maar het is jammer om vast te stellen dat getalenteerde musici in dit genre slechts een handvol toeschouwers weten te lokken. Met dit concert in De Blauwe Kater heeft Le Petit Cirque bewezen dat ze beter verdienen, veel beter.
