Laptops in charge. Zowel bij Gold Chains als bij Kid606. Twee keer één artiest op het podium, bijgestaan door één of twee "trouwe" digitale vrienden. Visueel wil dit soort avonden nogal eens om voor de hand liggende redenen tegenslagen, ondanks of juist door de "artistieke" visuals. Hier echter geen beeld, alleen geluid, maar wel twee maal 100% raak.
Opener Gold Chains – een project van ene Topher Lafata – twijfelde tussen hiphop en een parodie er op. Zijn mc-kwaliteiten zullen hem nooit een contract bij Rawkus opleveren, al was het maar omwille van de relativerende presence die hij toonde. Meer naar zijn computerscherm dan naar het publiek kijkend kreeg zijn performance iets ontspannen knulligs en ironisch, zonder daardoor slap, oninteressant of ongeïnteresseerd te worden. De producties draaiden op verschillende soorten beats – house, drum'n'bass en klassieke breakbeats tot gabber zelfs een occasionele fanfarestomper – waarover onherkenbaar vervormde samples geplakt werden. Wel zodanig dat er duidelijke songstructuren en verschillende sferen boven kwamen. Niks vaagheid of soundscapes: uiterst toegankelijke en melodische elektro-hiphop met een hoge aaibaarheidfactor.
Een stap verder werd gezet door het troetelkind en de teddybeer van de hedendaagse elektronica. In tegenstelling tot Gold Chains liet Kid606 – Miguel Depedro voor de burgerlijke stand – de micro voor wat die was en concentreerde hij zich volledig op het materiaal. Gedurende het hele optreden dacht hij er geen moment aan even contact te zoeken met het publiek. Met arrogantie had dit niets te maken, met de complexiteit van de muziek des te meer. Wie de abstractie van zijn Mille Plateaux releases verwachtte kreeg van meet af aan een paar ferme meppen om de oren. Verschrikkelijk hectische en opgefokte beats en breaks waarin drum'n'bass, techno, gabber, house, bigbeat en dies meer genadeloos door de vleesmolen gehaald werden. Hoogst indrukwekkend, maar voorlopig nog niet uniek te noemen.
Wat zijn optreden wel deze richting induwde was het verwerken van de samples op een gelijkaardige manier. Samples loopen was aan de Kid niet besteed. Door ze permanent te laten evolueren via cut-up technieken creëerde hij fascinerend evoluerende composities die naam waardig. Alles, van mondharmonica's tot verkeerde, jaren '70 hardrock, mocht herkenbaar zijn bij lancering, maar moest daarna verstoord, verkort, gerekt of binnenstebuiten gekeerd worden. Dat hij het hierdoor zichzelf en het publiek moeilijker maakt dan de gemiddelde techneut was hem – en duidelijk ook het publiek – een rotzorg. Alles bleef dansbaar … voor wie wat verbeelding aan de dag wilde of kon leggen.
Als afkoelingsperiode werd vervolgens wat ruimte gemaakt voor soundscapes van het betere soort. Relatieve afkoeling wel te verstaan, want van enig spoor van new age was hier geen sprake, de spanning bleef ook nu aanwezig door de steeds evoluerende behandeling van samples en beats. Composities bleven belangrijker dan de sfeer. Wat ook voor het laatste deel van het optreden gold: terug naar de atmosfeer van het eerste deel, alleen nu gedrenkt in een onverwacht en daarom extra effectief feestsfeertje. Het klassieke spelletje sampletjes raden draaide bij Kid606 niet om obscuriteiten – wie mag anders ongestraft "Take on me" of "Video killed the radio star" actualiseren – maar weer om de originaliteit van de composities die hij er mee bouwde. Kid606 profileerde zich hier als de ultieme trouwfeest-dj: zorgt voor een artistiek hoogstaande carnavalambiance voor alle leeftijden én jaagt je schoonmoeder in de gordijnen. Wat wil een mens nog meer?
