Het was ondertussen al even geleden dat de grootmeesters der melodische metal, Kamelot, de Belgische podia aandeden. Nu ja, vorige keren hadden ze telkens het Nederlandse Epica bij als supportact, maar deze keer blijven de Nederlanders thuis en waren twee andere bands de opwarmers. Visions of Atlantis moest helaas afzeggen en werd dan maar vervangen door het behoorlijk onbekende Forever Slave.
Zoals gezegd mocht Forever Slave de dans openen. Het werd al meteen duidelijk dat het de band aan de nodige schwung ontbrak om de massa te overtuigen, want de manier waarop ze het podium betraden was zonder meer bijzonder amateuristisch. De zangeres zag er in elk geval goed uit, met een behoorlijk sexy latex outfit en een leuk snoetje. Dat ze tijdens de openingstonen van het eerste nummer semi-erotisch met het kontje schudde, was een leuke blikvanger. Helaas was het daarna armoe troef. Niet alleen de muziek – een fletse mix van metal en electro/gothic – wist niet te overtuigen, de frontvrouw zo mogelijk nog minder. Haar bijzonder strakke outfit leende zich uitsluitend tot een benaderingspoging van the funky chicken tijdens het bewegen en haar timbre was behoorlijk fout. Ze zong in ieder geval consistent vals, want gedurende de hele set wist de dame geen enkele noot juist te raken. Haar bindteksten waren vervolgens behoorlijk flauw en vrij onverstaanbaar. Nu is het uiteraard begrijpelijk dat een Spaanse band niet perfect het Engels beheerst, maar wanneer de zinnen compleet onverstaanbaar zijn, schort er toch iets aan de uitspraak.
Wat een wereld van verschil met Firewind. deze band, gecentreerd rond het Griekse gitaarwonder Gus G. wist reeds vanaf de eerste tonen te overtuigen. De spelvreugde droop van de band af en Gus bewees de hele tijd waarom de term gitaargod op deze jongen van toepassing is. Ondanks zijn jonge leeftijd weet hij de meeste gitaristen genadeloos naar de prullenmand te verwijzen, evenwel zonder de arrogantie van een Alexi Laiho (Children of Bodom). De nieuwe zanger was overigens een meester van zijn vak en zonder twijfel de beste zanger die Firewind tot hiertoe gehad heeft. Niet alleen haalde hij feilloos elke noot, hij wist de massa op te zwepen tot een ongekende temperatuur. Dat betekent dan ook dat de zaal op ontploffen stond zodra Kamelot de bühne betrad. Nu is het geen geheim meer dat de band rond gitarist Thomas Youngblood en operazanger Roy Kahn steevast zijn publiek weet te overtuigen, maar deze keer was het enorm indrukwekkend. De band weet zeer goed te profiteren van zijn populariteit en hoewel het gros van de songs uit hun laatste opus 'Ghost Opera' kwam, was de band niet te beroerd om ook te putten uit het rijk gevulde verleden. Het dient gezegd te worden dat de reactie op de nieuwe songs toch net een tikkeltje lauwer was dan op klassiekers als 'Karma' of 'Centre of The Universe' maar dat is slechts een detail. De lichtshow was zonder meer indrukwekkend, het vuurwerk imposant en de songs quasi perfect gespeeld. Drummer Casey Grillo is zonder twijfel de kloeke polsslag die het geheel overeind houdt, en dat snarenplukker Youngblood de enige gitarist van het gezelschap is, betekent niet dat de band niet minder stevig klinkt, wel integendeel. Roy Kahn is daarenboven een geweldige frontman die beschikt over een zeer sterke stem, al valt het vaak op dat de brave man behoorlijk snel hees dan wel vermoeid wordt. Dat weerhoudt hem er echter niet van om meer dan een uur aan een stuk het beste van zichzelf te geven. Dat de band tot twee keer toe mocht terugkomen voor een encore was dan ook gerechtvaardigd. Kamelot blijft met voorsprong één van de beste bands in het melodische metalgenre, punt.
