Het Amerikaanse collectief ISIS bestaat al ruim een decennium en heeft sinds zijn oprichting al heel wat muzikale watertjes doorzwommen. Van de furieuze hardcore van 'The Red Sea' (1999) over het gevierde postmetalopus 'Oceanic' (2002) tot de atmosferische geluidsstormen van 'In the Absence of Truth' (2006): het is een band die zich niet zomaar in een hokje laat duwen. Ze worden verguisd door de liefhebbers van rechttoe-rechtane metal, maar op handen gedragen door zij die hun lawaai graag fijnversneden zien. In de voorbije tien jaar hebben ze zich dan ook een solide reputatie opgebouwd. Zo behoedden ze met een verschroeiend concert eerder dit jaar Polsslag van een bloedeloze editie en zijn de verwachtingen dus hooggespannen voor hun doortocht in de Gentse Vooruit.
Vooreerst mag Guapo de spits afbijten. Het Engelse viertal deed iets leuks met de driehoeksverhouding tussen metal, progrock en psychedelische pop. Bij aanvang van het concert hingen de songstructuren nog als los zand aan elkaar, maar gaandeweg werd het songmateriaal coherenter en de performance overtuigender. Naar het einde toe kregen de Londenaren dan weer last van het syndroom waar The Mars Volta ook al eens mee worstelt: de muziek zo ver drijven dat ze tegelijk overal en nergens naartoe gaat. Guapo balanceert op de dunne scheidingslijn tussen geniaal en vergezocht, maar potentieel hebben deze geweldige muzikanten zeker. Waar die glitterpakjes in 's hemelsnaam voor nodig waren, blijft evenwel een raadsel.
Over naar de hoofdmoot dan: ISIS mag zich verheugen op een uitverkochte Balzaal. Zelfs een matige geluidsafstelling weerhoudt opener 'So Did We' er niet van om de Vooruit een eerste muilpeer te verkopen. Frontman annex brulboei Aaron Turner is zeer goed bij stem en 's mans oerschreeuw houdt zich uitstekend staande tussen al het verschroeiende gitaargeweld. Logge sludgeriffs en woeste geluidsuitbarstingen worden afgewisseld met uitgekiende gitaartapijten en soms zelfs wat elektronische accenten. Een haast tantrische uitvoering van 'Wrist of Kings' illustreert dat 'In the Absence of Truth' qua opbouw en sfeerschepping tot het beste behoort dat ISIS ooit op plaat zette. Maar ook de oudjes laten zich niet onbetuigd: na een begeesterend 'The Beginning and the End' wordt in de bissen het tien jaar oude 'Hive Destruction' vanonder het stof gehaald. Het resulteert in een compromisloze eindspurt waar wild om zich heen schoppende ritmes, dissonante gitaren en schuimbekkende vocalen een laatste mokerslag mogen uitdelen.
Licht verteerbaar blijkt geen adjectief dat van toepassing is op ISIS, maar wie zich de moeite getroost om het imposante oeuvre van de band ten volle door te laten dringen, wordt daarvoor zeker beloond. De band weet eigenzinnige metal in een keurslijf van uitgekiende spanningsbogen en extatische apotheosen te gieten. Net als hun grote voorbeeld Neurosis slagen ze er zo in om concerten steevast de allures te geven van een transcendentale ervaring. Daarom is het des te jammer dat de band het relatief snel voor bekeken houdt, maar niet getreurd: op plaat zijn ze minstens even goed.
