Na een geslaagde eerste festivaldag ploeterde de eerste kampeerders (al dan niet met een lichte kater) hun tent uit op de drukke maar opvallend stille camping van het gezellige festival. Eensgezindheid was het sleutelwoord op het middelgrote terrein en van de relaxte sfeer die er heerste, kunnen de grotere festivals nog wat leren. Van zogenaamde campingtoeristen ook geen last, want zonder festivalticket kwam je er niet op. Chapeau!
Veel tijd voor doelloos ronddobberen was er nochtans niet, want de twee podia van Ieperfest stonden propvol interessante groepen; zowel lokaal als internationaal. Met het Japanse (!) Coffins begon de dag met een klepper van formaat. De loodzware doom/deathmetal van dit extravagante kwartet, met een frontman die whisky boven koffie verkoos, was de perfecte wakeup-call voor wat een zware dag beloofde te worden. Live klonk alles nog droger dan op CD, reden genoeg voor de melodieuze punkers om zich snel uit de voeten te maken. Dat mocht de pret niet bederven, want de band deed gewoon lekker zijn eigen ding: een combinatie van diepe, gutturale vocalen met trage en door sludge beïnvloede gitaarriffs die wel eens een klaplong zouden kunnen veroorzaken. De occasionele tempowisselingen, met dank aan drummer Satoshi, functioneerden als een welkome frisse wind doorheen de onverteerbare brok muziek. Met een speeltijd van slechts 35 minuten is Ieperfest een niet al te doommetalvriendelijk festival met als gevolg dat de die-hard fans van het eerste uur wat op hun honger bleven zitten. Een geslaagd optreden, zonder frullen en fratsen.
Het Belgische Oathbreaker; als er nog een beetje gerechtigheid in deze wereld bestaat, gaan we van dit viertal nog veel horen. De heerlijke plaat ‘Eros|Anteros’ die binnenkort het daglicht ziet op het gerenommeerde Deathwish label blies ondergetekende eerder deze maand al omver en het mag gezegd worden: de band is aan een heuse en welverdiende overwinningstocht bezig. De (niet afgekochte) Youtube kijkcijfers tikken vrolijk verder aan en optredens komen aan de lopende band binnen. Hoogtijd om eens te checken of de hype ook gerechtvaardigd was. De overvolle tent voor deze lokale band sprak alvast boekdelen. Oathbreaker bracht straffe hardcore punk met een vleugje black metal die deed denken aan de labelgenoten van Deafheaven, ook toppers in het genre. Frontvrouw en haardos Caro Tanghe die bedrieglijk schattig overkwam, had een strot om U tegen te zeggen en de lange, meeslepende gitaarrifs brachten het zweterige publiek in een donkere en melancholische trance. Tot op Pukkelpop!
Bij opvolger Leng Tch’e was het echter niet mogelijk om erg lang in die trance te blijven hangen. De furieuze grindcore kwam op het publiek af als een pletwals en zanger Serge Kasongo nam geen genoegen met een stilstaande massa en zette de wall of death dus maar zelf in beweging. De blastbeats volgden elkaar compromisloos op en een graag geziene break zorgde voor voldoende samenhang zonder voorspelbaar te worden. Brulbeest Sven De Caluwé (zanger van Aborted en de vorige drummer van Leng Tch’e), zelf begonnen in de H8000-scene, kwam nog even zijn indrukwekkende zangkunsten tonen op lijflied ‘Marasmus’. ‘The Fist Of Leng Tch’e’ sloeg weer eens genadeloos toe, respect!
Het eerdergenoemde Aborted mocht daarna de tent in vuur en vlam zetten maar slaagde daar slechts deels in. Het mindere geluid bezorgde de band, die last-minute aan de line-up toegevoegd werd, een valse start die geleidelijk aan rechtgetrokken werd maar toch niet meer helemaal kon overtuigen. De technische nummers zoals het geweldige ‘The Origin of Disease’, afkomstig van de langspeler ‘Global Flatline’, verzonken dan ook in een onherkenbare brei. Jammer, want qua performance zat het wel strak. Volgende keer beter.
Wie Napalm Death, grootmeesters en grondleggers van wat misschien wel het luidste genre ter wereld is, al eens live gezien heeft weet perfect wat te verwachten. De grindcore van dit Engelse kwartet heeft ondertussen een heldenstatus bereikt en ze kunnen dit, in tegenstelling tot vele anderen, live ook waarmaken. De genadeloze en herkenbare vocalen van hyperkinetische frontman Mark "Barney" Greenway gingen door merg en been en het unieke bassgitaarspel van muzikale duizendpoot Shane Embury was ronduit indrukwekkend te noemen. Het publiek sprong lustig rond op het podium en schreeuwde de longen uit hun lijf. Want op Ieperfest kan dit: Eén voor allen, allen voor één. Dat dit allemaal more than music is, was nog nooit zo duidelijk.
