Vroeger was Gravenhurst het soloproject van Nick Talbot, maar heden ten dage krijg je drie muzikanten voor de prijs van één en wordt de jongeman uit Bristol bijgestaan door een drummer en een bassist. Een logisch gevolg zijn vollere arrangementen en een steviger geluid, dat in de kleine labozaal van het Stuk paste als een winterhand in een wollen handschoen.
Tsjirpende krekels en een knetterend kampvuur.
Voordat Gravenhurst het podium mocht betreden kreeg Whip, zoals het pseudoniem van Jason Merritt van Timesbold luidt, de tijd om enkele liedjes ten berde te brengen. De New Yorkse singer-songwriter heeft Leuven als tijdelijke verblijfplaats gekozen en deelde mee hierover zeer tevreden te zijn. Toch straalden vele van zijn nummers een zekere heimwee uit, vooral door de beverige stem en het aandoenlijke gitaargetokkel. Zijn muziek riep spontaan visioenen op van tsjirpende krekels en een knetterend kampvuur onder de sterrenhemel, zeker wanneer hij de mondharmonica bovenhaalde. De bebaarde man met de hoed bracht een breekbare show en het publiek bleef stil en liet zich gewillig ontroeren. Jammer genoeg was de afsluiter iets minder sterk: een wiegenliedje met de zingende zaag was niet meteen waar het publiek op zat te wachten.
Het had weinig gescheeld of het optreden was in het water gevallen omdat de geprogrammeerde artiest nog niet aanwezig was. De jongelui van Gravenhurst waren zowat een uurtje voor het concert in ons Belgenlandje gearriveerd en na hun trip over het Kanaal en door de Vlaamse velden kwamen ze halsoverkop het Stuk binnengeduikeld. Na een korte soundcheck konden ze dan toch beginnen aan hun set.
De melancholische Jos Bosmans
Ongetwijfeld nog wat dooreen geschud van de reis begonnen Nick Talbot en co wat slordig aan de show. Die nonchalance viel vooral op bij hun single 'The Velvet Cell'. Gelukkig vonden ze algauw hun draai op het podium en overspoelden ze het publiek met hun prachtige muziek. Dat waren vooral nummers van hun nieuwste album 'Fires in Distant Buildings', maar ook ouder werk uit 'Flashlight Seasons'. De meeste nummers begonnen rustig met een cleane gitaar en eenvoudige bas en drumbegeleiding die uitstekend dienst deden als ondersteuning van de soms wat fragiele stem. Na een tijd barstten ze echter uit in een overweldigende muur van distortion en versneld trommelgeweld met als enig en nobel doel het publiek omver te blazen. Talbot houdt ervan om af en toe wat met de effectjes van zijn gitaar te spelen en had daartoe een hele batterij pedalen aan zijn voeten liggen, waar hij ten gepaste tijde gretig gebruik van maakte. Tegen het einde kwam de groep helemaal los en ontaardde de muziek soms in een chaos die Jos Bosmans jaloers zou maken. Het verschil met de geflipte presentator uit het Peulengaleis was wel dat Gravenhurst het pandemonium steeds op een beheerste manier afrondde.
De psychopathische moordenaar
Zanger-gitarist Talbot tuurde door zijn dikke brillenglazen de zaal in en wanneer hij, voorovergebogen op zijn gitaar drammend 'The Velvet Cell' speelde, leken zijn woorden "To understand the killer / I must become the killer / And I don't need this violence anymore / But now I've tasted hatred I want more" beangstigend overtuigd te zijn. Tussen de nummers toonde hij zich echter heel wat humaner en maakte wat grapjes over de Amerikaanse tournee waar ze net van terugkwamen. De drummer gaf er op het juiste moment de spreekwoordelijke lap op en de bassist deed zijn job oké, al had hij besloten zich van zijn beste kant te laten zien en stond hij bijna het ganse optreden met de rug naar het publiek. In het eerste bisnummer 'Cities Beneath the Sea' bewees Nick Talbot dat hij het solo nog altijd even ontroerend kan brengen als in groepsverband. Toch is zijn band een mooie aanwinst die heel wat mogelijkheden bewees te bieden.
