Op zondag 14 oktober waren het niet de verkiezingen die in Aarschot in de kijker liepen, maar wel de ‘The Womb To Waste Tour’ die in de Klinker neerstreek voor een avondje sonisch geweld. De goed gevulde avond, bestaande uit de Amerikaanse death metalmeesters Dying Fetus, het eerder uit de genremand vallende Job For A Cowboy, de gitaartovenaars van Revocation en het female fronted Cerebral Bore, kon rekenen op een uitverkochte zaal die naar het einde toe bijna uit haar voegen barstte.
Female fronted death metal, een dun gezaaid genre. Onterecht, zo bewijst Simone "Som" Pluijmers, ‘zangeres’ van het Schotse Cerebral Bore. In 2010 bracht deze brute band het gerenommeerde album ‘Maniacal Miscreation’ uit, wat leidde tot een heruitgave op het befaamde Earache Records en een heleboel verschillende tournees. Extreem snelle blastbeats wisselden het hele optreden lang af met heftige breakdowns, gedrenkt in een sausje grunts en pig squeals. De heerlijke, ritmische bas zorgde voor de nodige meeslependheid terwijl de loodzware gitaarriffs de eerste moshpits deden ontstaan. Lijflied ‘The Bald Cadaver’, het aanstekelijke ‘Entombed In Butchered Bodies’ en de door Fritzl geïnspireerde afsluiter ‘24 Year Party Dungeon’ deden het goed en smaakten naar meer.
Iets heel anders maakt het Amerikaanse viertal Revocation. In plaats van compromisloos te beuken bracht deze band heel verfijnde, technische muziek die op de grens tussen death en thrash metal lag. De combinatie was vreemd - zeker met de verschillende jazz intermezzo’s die her en der de kop opstaken - maar geslaagd. De speltechniek van de getalenteerde muzikanten verblufte en de gevarieerde tweestemmige vocalen, die afwisselden tussen rauwe screams en oldschool grunts, zorgden voor voldoende variatie. Wel oppassen geblazen, want de formule die deze band hanteert zou wel eens snel kunnen vervelen bij een uitgebreidere setlist.
Job For A Cowboy, de derde band, bleek op zich geen slechte band, maar stond deze avond niet op zijn plaats. De typische, simplistische deathcore met teveel breakdowns verveelde al snel en viel niet in de smaak bij het publiek. Gelukkig werd er al snel plaats gemaakt voor de heren en meesters van Dying Fetus. Vanaf de eerste noot werd de klinker omgetoverd tot een ware oorlogszone. De ultrastrakke grooves en blastbeats volgden elkaar op en het massieve geluid kwam op je af als een sneltrein. Gitarist John Gallaghers doucheputvocalen deden de stampvolle zaal huiveren tijdens het loodzware ‘From Womb To Waste’ en ‘Homicidal Retribution’, een klassieker in wording. Van de laatste plaat ‘Reign Supreme’ passeerden een viertal nummers de revue, waarvan vooral ‘In The Trenches’ potten brak. Van het begin tot het einde overrompelende de stervende foetus zonder een stapje terug te zetten. Gedurende het lijflied ‘Pissing In The Mainstream’ was de helft van de zaal opgeslokt in een reusachtige moshpit. Met de eerder satirische afsluiter ‘Kill Your Mother, Rape Your Dog’ kwam een optreden dat de perfectie benaderde tot haar einde. Dying Fetus kwam, zag en overwon.