Donderdag, idyllische taferelen en dito muziek.
De eerste dag van Feest in het Park was meteen raak. Dat kon ook niet anders met zo'n programma. Absynthe Minded mocht de aftrap geven in de clubtent. Op het Bar Bizarrepodium trok Krewcial de zaak op gang. De man verscheen met een live-band die de droge hiphopbeats meer leven probeerde te geven. Erg soulvolle en met momenten goed gevonden melodieën konden de droge beats echter maar de eerste tien minuten staande houden. De nummers bleven allemaal uit hetzelfde stroperige vaatje tappen waardoor het geheel na een poosje wat ging vervelen.
D.A.A.U. op het hoofdpodium overtuigde met een intieme set waarin de nieuwe cd 'Tub Gurnard Goodness' werd doorgespeeld. Viool, klarinet, accordeon en cello speelden lichtvoetige zigeunerdeuntjes gecombineerd met een shotje klezmer. Het enthousiasme droop eraf. Voorzichtig opgebouwde polyfonieën mondden uit in psychedelische klankmuren en wanneer contrabas en drum erbij kwamen, gingen de mannen van D.A.A.U. op de gas staan. Hoekige ritmes en dito melodieën wisten de massa te bekoren. De mensen sloegen zelfs aan het dansen wanneer er een stevige drum 'n' bassbeat geplaatst werd.
Gabriel Rios zette de grote massa aan het dansen in de Bar Bizarretent. De sympathieke Gentse Puertoricaan was, terecht, maar al te fier op zijn nieuwe gitaar en vertaalde dit naar een spetterend, exotisch optreden waar de hits als 'Broad Daylight' en het vurige 'La Gran Siesta' het publiek om de oren gesmeten werd.
Mauro en zijn Grooms waren vettiger en grilliger dan ooit. De Limburgse duivel smeerde alle geluidsnormen aan zijn laars en greep een volle tent bij de ballen met gillende gitaren en weerspannige, donkere zang. Mauro genoot zichtbaar van zijn status. Ook na Feest in het Park blijft Mauro één van de bloedstollende rockraadsels van België.
De topact van donderdag waren ongetwijfeld de Tindersticks, wat misschien wel het laatste optreden van de elegante Britse groep was die vooral bekend is door de zware bromstem van zanger Stuart Staples. Toetsenist Dave Boulton zei in een interview met Het Nieuwsblad: "Waarom doorgaan? We hebben alles bereikt." en ook ",,We hebben dit jaar weinig of geen optredens gedaan. Maar voor Feest in het Park maakten we graag een uitzondering. Wij - zeg maar: Al (Alasdair Macaulay, drummer) - onderhouden zeer nauwe banden met de organisatie. En een vriend wijs je niet af." Het publiek was de Tindersticks in ieder geval dankbaar. Staples' stem klonk live zo mogelijk nog beter en doorleefder als op plaat. Violist Dickon Hinchcliffe zorgde voor een mooie tweede stem. In nummers als 'She's Gone' en 'No More Affaires' kwam de donkere poëzie en zwartgallige dramatiek helemaal tot zijn recht. Enkel de climax waar Staples en co naar toe werkten, werd jammer genoeg niet altijd helemaal uitgebuit. De nummers bleven soms wat braaf dicht bij de cd-versies, terwijl een viooluitspatting op zijn tijd wel op zijn plaats zou geweest zijn.
Vrijdag, dansen in de modder.
Vrijdag trok Briskey het publiek in beweging: jazzy house van popkenner Gert Keunen. Keunen bediende de samples en voorzag de dansende menigte van een 4/4 housebeat. Daarbij hield hij zijn live-band ook lekker kort en strak in het gareel. Dorona Alberti, de sexy zangeres van Briskey, had er duidelijk zin. Vocale hoogstandjes, xylofoonarrangementen, stuwende contrabaslijntjes en perfect getimede blazerspartijen maakten van dit optreden een danssensatie. Het gekunstelde dat de cd wat remt, was live veel minder aanwezig dankzij de strikte regie van Keunen.
De Jungle Brothers hadden er zin in. Oldschool hiphopdanspasjes, beatbox en hits als 'Straight Out the Jungle' en 'JB's Comin' Through' kleurden het eerste deel van het optreden.. Humor en sociaal engagement, de sfeer zat er al van het eerste deel van de show in. De jaren '80 entertainmentsfeer was prominent aanwezig en resulteerde in een vlammende concert. Naar het einde toe speelde de Brothers nummers waar scheuten drum 'n' bass, house en disco in vermengd waren. Buscemi gaf een vlotte set met minder chaotische momenten dan op Maanrock. Met een bassist, drummer en trompettist op het podium komen de nummers helemaal tot leven, maar op sommige momenten werd de klankkleur iets te eentonig en zouden een live-zangeres en een gitarist of pianist niet misstaan.
Zaterdag, muzikale orgasmen op een bed van slijk en stro.
Roy Paci & Aretuska vervingen vrijdag Spooks en mochten zaterdag de festivaldag openen. De opkomst van het publiek was in het begin van het optreden nogal mager, maar dat lieten de muzikanten, allemaal strak in kostuum gestoken, zich niet aan het hart komen. Snedige ska, mediterrane rocksteady en Siciliaanse anti-Bushmoppen brachten een anarchistisch sfeertje in een stilaan vollopende tent. De voormalige Manu Chaotrompettist haalde enkele verrukkelijke solo's uit zijn instrument op een meeslepende orkestrale feestsfeer die verschaft werd door de als maffiosi uitziende blazersectie.
Op het hoofdpodium gaf Arrested Development een halvelings geslaagd optreden. Het eerste deel zat vol spetterende funky hiphop met hits als 'Mr Wendal', 'People Everyday' en 'Ease my Mind'. Twee danseressen/zangeressen brachten de sfeer er meteen in met een 'hallo-er-zit-een-slang-in-mijn-broek'-dans. Vocale extravagantie, stevige beats, vieze synthgitaren en funky baslijnen zorgden voor een stomende ambiance die koud afgemaakt werd door een foute Bob Marleycover. De rest van het optreden was daarna slechts een flauwe poging tot kruisbestuiving latin-hiphop.
Dat Admiral Freebee succes heeft zal Oudenaarde geweten hebben. Een bomvolle tent at werkelijk uit de hand van 'den Admiraal' die zijn eerlijke rocksongs weer met veel flair en zelfbewuste Antwerpse pretentie en zelfspot bracht. Jammer genoeg voor hits als 'Ever Present' en 'Rags 'n' Runs' was er ditmaal geen zachte stem van Nathalie Delcroix bij. 'Get out of Town' werd luidkeels meegebruld door een uitzinnig publiek. Snijdende gitaarsolo's en de krachtige zang grepen de luisteraars bij de keel. Zanger/gitarist Tom van Laere kon zijn enthousiasme Sonic Youth live te gaan zien niet onder stoelen of banken steken en drukte het publiek erop om dit optreden niet te missen.
En dat de Admiraal verstand van zaken heeft, wist het publiek pas tweeënhalf uur later. Sonic Youth liet wat op zich wachten, het publiek werd ongeduldig en begon een fluitconcertje. Wanneer de oude rotten in het vak het podium beklommen was het hek al meteen helemaal van de dam. Kim Gordon (in felroze jurk) en co trakteerden het publiek meteen op het magische 'Stones' uit hun nieuwe album 'Sonic Nurse'. Hallucinante noise-pop en grillige indie rock met breekbare melodieën die worden stukgesmeten op een muur van gitaargeweld beloonden het geduld van een tot de nok toe gevulde tent. Tweeënhalf uur werd er een gebalanceerde greep gedaan uit nieuwe nummers, experimenteel gitarengeneuk met veel feedback en klassiekers als 'Teen Age Riot' en 'Schizophrenia'. Het was een superstrak optreden dat nog decennia in de annalen van het festival vermeld zal worden. En met rede, want Sonic Youth was groots in Oudenaarde. Feest in het Park mag trots zijn dat het één van de grootste cultgroepen van de jaren '90 heeft weten te strikken.
Het sprookjesachtige terrein van donderdag werd op twee dagen veranderd in de modderpoel from hell, maar dat heeft deze editie van Feest in het Park zich niet aan het hart laten komen. Hoogtepunten waren er bij de vleet en dat aan democratische prijzen!
