Met Phil Anselmo en Duff McKagan stonden in de AB twee monumenten op het podium. Een goed gevulde zaal zag de twee heren, omringd door hun respectievelijke bands Down en Loaded, enthousiast over het podium lopen en het publiek opzwepen. Knap dat de "oude" rockers zich nog steeds 100% geven, ook al is het voor kleinere zalen dan ze eens gewend waren.
Foto: Elsie Roymans
Een evidente combinatie is het niet, de hardrock van Loaded en de loodzware stoner metal van Down. Het publiek keek dan ook de kat uit de boom tijdens de eerste nummers, maar dat liet de ex-bassist van Guns 'n Roses niet aan zijn hart komen. Voor het geld hoeft hij het niet meer te doen, puur voor de muziek dan maar. Nu Velvet Revolver voor onbepaalde tijd 'on ice' staat, heeft hij zijn oude band Loaded van onder het stof gehaald. Als frontman staat Duff McKagan zeker zijn mannetje, maar zijn kwaliteiten als zanger zijn minder overtuigend. Door een matig afgesteld geluid kwamen de vocalen er niet echt door, wat af en toe voor een muzikaal soepje zorgde. Leuke rock was het wel, maar het publiek was toch vooral gekomen voor het zwaardere geweld van Down.
En de hooggespannen verwachtingen werden grotendeels ingelost. Opgehitst door een furieus over het podium stormende Phil Anselmo gingen de verzamelde stoners flink uit hun dak. De band betuigt sinds het weergaloze 'Nola' met veel bezieling hun liefde voor het zevenvingerige blad en het moeten zowat de actiefste weedrokers van het land zijn die in Brussel verzameld waren. Op de tonen van 'Eyes Of The South' bewees de voormalige frontman van Pantera meteen dat hij in grote vorm verkeerde en dat hij nog steeds een van de beste frontmannen van zijn generatie is, zo niet dé beste. Doorheen de ganse set stroomde een enorme groove, extra in de verf gezet door de laag gestemde gitaren. Blues kan het niet echt genoemd worden, maar nummers als 'New Orleans Is A Dying Whore' en 'Ghosts Along The Mississippi' hebben duidelijk hun roots in het warme zuiden van de Verenigde Staten.
Foto: Elsie Roymans
Met gevatte bindteksten en humoristische opmerkingen maakte Anselmo ook duidelijk dat hij niet écht zo kwaad was op het aanwezige publiek als hij bij momenten deed uitschijnen. Een mens zou voor minder in de war raken bij het bekkentrekken van de imposante frontman. Voor iedereen het goed en wel besefte waren nummers als 'Lifer' (een eerbetoon aan Dimebag Darell) en 'Temptation's Wings' al gepasseerd en zat het eerste deel van het optreden erop. Was het nu zo kort of was de tijd gewoon zo snel vooruit gegaan? Een beetje van beide, maar de toegiften deden de beperkte duur van het optreden vergeten. Na enkele minuten applaus (het moest wel, anders kwam de band niet meer terug op het podium) volgden nog 'Stone The Crow en 'Bury Me In Smoke', met ertussen nog een luid meegebruld stukje 'Walk'. Drummer Jimmy Bower tooide zich voor de toegiften nog met een toegeworpen beha, terwijl Phil de Belgische vlag omgordde. Op het einde kwamen de leden van Loaded ook nog even mee het podium op om de instrumenten over te nemen, om de (iets te korte) avond in schoonheid samen te eindigen.
Meer over Down
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
