Op zaterdag 24 mei passeerden drie singer-songwriters de revue in de intieme ABClub. De artiesten gingen enkel met behulp van een akoestische gitaar en hun stem het publiek te lijf en deden dit elk op een sterk verschillende, hoogstpersoonlijke manier.
The Bear That Wasn't
Met The Bear That Wasn't (né Nils Verresen) heeft België er een singer-songwriter van formaat bij. Gewapend met een sprankelende akoestische gitaar en een engelenstem speelt de jonge Genkenaar prachtige folksongs met countryinvloeden à la Sufjan Stevens en Elliott Smith. Verresen bracht een bijzonder sterke set met als uitschieters 'Sour Apple', 'Next Stop: Disneyland' en het gloednieuwe 'Ballad of Two Raindrops'. De artiest had voor dit optreden zijn halve familie meegebracht, zo leek het wel: naast een meute wildenthousiaste nichtjes op de eerste rij kwam zus Karen – een geprezen jazzzangeres – twee nummers meezingen. Hoewel ook zij over een welgevormde stem beschikt, waren de duetten wat minder geslaagd: in plaats van te versmelten in harmonieën ketsten de siblings vocaal tegen elkaar af zonder dat er van een echte meerwaarde sprake was. Desalniettemin een geslaagd optreden van een veelbelovende jongeman.
Bobby Sandal
Het contrast tussen The Bear That Wasn't en voorprogramma nummer twee, de Gentenaar Bobby Sandal, kon niet groter zijn: subtiliteit werd ingeruild voor platvloersheid en sterke melodieën ruimden baan voor fantasieloze repetitiviteit. Sandal lijkt – getuige de reacties van zijn aanwezige vriendenkring – een artiest die je persoonlijk moet kennen alvorens hem te kunnen appreciëren, maar de songs die deze avond op het publiek werden losgelaten getuigden an sich niet meteen van een groot talent. Nummers als 'Sex with Pregnant Lesbians' en 'In Love with a Boy' moesten het vooral hebben van hun shock value – al bij al weinig boeiende composities gebracht door een weinig boeiende performer.
Kimya Dawson
Kimya Dawson speelt met Adam Green in The Moldy Peaches, een antifolkduo dat het moet hebben van eigenaardige, charmante nummers over uitwerpselen of pluizige diertjes. Sinds de groepsactiviteiten in 2004 onderbroken werden bleek vooral Greens solocarrière van een voorspoedige aard. Terwijl zijn soloplaten nagenoeg even goed verkochten als het vroegere Moldy Peaches-werk, leken Dawsons releases wat in de kou te blijven staan. Eind 2007 werd de soundtrack van de populaire komedie 'Juno' echter een verrassingshit in Amerika en Dawsons fragiele akoestische nummers vonden plots aanhang bij een groot publiek. Haar single 'Loose Lips' ontpopte zich zelfs tot een bescheiden undergroundhit.
De artieste zelf bleek in levenden lijve een opmerkelijk figuur: het ene moment leek ze bijna ziekelijk verlegen, terwijl ze even later het publiek enthousiast aanspoorde tot het maken van dierengeluiden of het hun mening vroeg over haar stevig uit de hand gelopen kapsel. Veruit de leukste momenten van de avond waren de songs die ze bracht uit haar nieuwe kinderalbum 'Alphabutt' (verschijnt in de zomer van dit jaar), met name het titelnummer en het onweerstaanbare 'I Like Bears'. Mede door de zeer persoonlijke bindteksten (waarin haar dochtertje Panda vaak een hoofdrol speelde) was het bijna onmogelijk de zangeres onsympathiek te vinden. Toch zorgde het grote aantal nummers voor een zekere overkill naar het einde van de show toe en ook Dawsons weinig gevarieerde gitaarspel was niet bevorderlijk voor de aandachtsspanne. Desondanks had de artieste een aantal memorabele nummers te bieden zoals de tsunami-protestsong '12/26' en het pakkende 'Underground' (beide uit haar laatste album 'Remember That I Love You'), die ook zonder haar innemende persoonlijkheid overeind zouden blijven.
