David Bowie is in. Met twee CD's in 15 maanden is hij productiever dan ooit tevoren. Tommy Hilfiger wil hem en zijn vrouw als uithangbord voor een nieuwe mode-lijn, Vittel verkoos de rocklegende om in verschillende gedaantes hun reclamespotjes op te fleuren. Toen aangekondigd werd dat zijn Reality-tour ook halt zou houden in het Antwerpse Sportpaleis, waren de tickets in een mum van tijd weg – een beetje vergelijkbaar met wat Paul McCartney begin dit jaar teweeg bracht. Geen meisje meer dat nog durft zeggen dat 'Life on Mars' (origineel) van Jasper Steverlinck is... En zo hoort het ook.
Rond acht uur startten de Dandy Warhols als voorprogramma, een mens kan het slechter treffen. De Dandy's verkozen na een stevige start uit hun poppy repertoire het meer zweverige gedeelte te brengen. Terwijl de zaal vol liep, sudderde de massa onder die chill-muziek. Het was wijs van de band om af te sluiten met te zeggen dat wat nu ging volgen 'really great' zou worden. De waarheid mag namelijk ten allen tijde gezegd worden!
Bowie startte met opzwepende 'Rebel rebel' en kreeg meteen de hele zaal – van tieners tot zestigers – op zijn hand. De verwachtingen waren dan misschien wel hoog gespannen, de vijftienduizend hingen aan zijn lippen dankzij een aangename mix van nieuwigheden en klassiekers. Samen met een stel indrukwekkend sterke muzikanten en een flitsend decor bracht hij dus nieuw werk uit 'Reality': de titelsong zelf, het weloverwogen 'New killer star', 'Bring me the disco king' – dat voor zichzelf spreekt – en het beklijvende 'The loneliest guy'. Dat laatste snijdt zonder moeite door merg en been en is het beste voorbeeld dat de 56-jarige volwassenheid uitstraalt. Bowie mag dan wel een durver zijn, hij waagt alles meer berekend dan pakweg begin jaren negentig. Een periode waar hij absoluut niet trots op is, zo gaf hij onlangs grif toe.
Met simpel vingergeknip weet Bowie nog in het eerste uur de zaal helemaal gek te krijgen op de tonen van 'Under Pressure'. Daarin subliem gesteund door zijn bassiste, die Freddie Mercury weer even tot leven bracht. Het indertijd experimentele 'Ashes to ashes' klonk daarop als gegoten: 'I'm happy, hope you're happy too'. Niet moeilijk. Het was simpelweg genieten bij het herkennen van onder andere 'China girl', 'The man who sold the world', 'Changes' en helemaal op het einde ook 'Suffragette City' en 'Ziggy Stardust'. Bowie wéét wat zijn publiek wil. 'Ziggy pour terminer, c'est de la magie hein', zo vertelt een Brusselaar aan de vestiaire.
Zoals Bowie passeren er jaarlijks geen drie artiesten in ons landje. En ook al kent de beminnelijke New-Yorker amper 2 woordjes Nederlands (Dank u!), hij geniet zelf óók met volle teugen. Veel bands kunnen het Sportpaleis ongetwijfeld óók doen shaken, maar daarvoor moeten ze alles uit de kast halen. Wat David Bowie daarentegen doet, dat is weinigen gegeven. Hij laat van zodra de lichten weer aanfloepen zijn publiek al hunkeren naar een volgende keer. Want 'Let's dance', 'Life on Mars' en 'Space Oddity', mja, die hield hij in de kast. Maar om met de woorden van de reeds genoemde Brusselse fan te besluiten: 'Quelle concert! Il devient de plus en plus jeune!'. Fin.
Playlist
Bisnummers
