De Dandy Warhols zijn altijd al zo'n beetje een apart geval geweest. Een vrij goed opbouwende carrière in de alternatieve gitaarpopscene – aangewakkerd door protegé David Bowie – is door dit kwartet bewust verwaarloosd. De 'Dandy's' zonken steeds dieper weg in een eigen en eigenwijs, beneveld wereldje van psychedelische gitaren, ijle landschappen en bergen cannabis. Hun laatste wapenfeit, 'Earth to the Dandy Warhols', spant allicht de kroon aangaande onwezenlijke, gelaagde en gedrogeerde muziek. Gevolg was dat de doortocht van deze nochtans erg fijne en sterke gitaarband een AB in Brussel niet gevuld kreeg, althans niet met volk ...
The Last High
Wie de artistieke grillen van deze heren een beetje volgt en smaakt, had geen reden om thuis te blijven. Enkel al de manier waarop de Dandy Warhols een hele zaal weten te vullen met diep zinderende en dollende gitaartapijten, kan een plaat spijtig genoeg nooit evenaren. Het Nederlandse The Sheep kreeg vooraf alvast de ondankbare taak het publiek klaar te stomen, iets wat met een stevige combinatie van bluesrock, de muzikale verkrachting van een Hammondorgel en een retro '60 mod-uitstraling vrijwel aardig lukte. De drie blonde krullenbollen (vandaar de bandnaam) slaagden er, ondanks het vroege uur en een zaal met wel erg weinig toeschouwers, dan ook in een lekker stoer drinkgelagsfeertje neer te zetten. Een betere opwarmer voor een band als Dandy Warhols is dus nauwelijks denkbaar, temeer daar de homepage van deze schaapskoppen ook een felle 'peace, love & rock'n'roll'-banner bevat. The Sheep werd in elk geval goed genoeg bevonden om meteen de hele West Europese tour mee in te vullen.
Dope (Wonderful You)
De band uit Portland zelf had ze helaas niet altijd even duidelijk op een rijtje. De verwarring die dit viertal met 'Earth to the Dandy Warhols' al zaaide, werd in de AB geoogst. Een ongehaast en gestadig binnensijpelend publiek en een traag opkomende sfeer was het gevolg. Een aanvankelijk tenenkrullend geluid waarbij vooral de zang van Courtney Taylor-Taylor storend uit balans lag (mogelijk ook op het podium, want de man sloeg de bal in een weinig overtuigende versie van 'Even If You Were the Last Junkie on Earth' pijnlijk mis) en de verwachting dat toetseniste Zia McCabe meer invulling zou geven aan de steeds meer gelaagde totaalklank, zorgde alvast voor een valse start. Verder dient een lichtshow normaal gezien ter ondersteuning van een optreden en niet ter verstoring en zijn oerlelijke led-displays geen geschikte zaken om lavalamp- en hippieëffecten mee te imiteren.
Los daarvan kende de show - eens op gang - enkele knallende hoogtepunten; vreemdgenoeg meestal nummers van de laatste plaat. Zo lagen 'The World the People Together (Come On)' en een ontnuchterend 'Wasp in the Lotus' schitterend in balans en mooi ingebed in die warme, zachte Warhols-deken. Het heerlijk uitstervende 'Talk Radio' toonde een prima stukje multivocale harmonie. Daarnaast bracht '(You Come in) Burned' voor een absoluut hoogtepunt doordat Taylor-Taylor zijn gitaar inruilde voor trommeltjes en met diep echoënde zang voor tien minuten fantasierijke tribal-ambientmuziek zorgde. Andere memorabele momenten waren een heerlijk uptempo, bluesy 'Get Off' en het zwevende 'You were the Last High'. Spijtig genoeg moesten die verdrinken in een totaal onsamenhangende set met teveel nummers (zo'n vier handen vol) en een voortdurende afwisseling tussen psychedelische songs, nuchtere bluespop, futloos gitaargezwengel of dromerige intervallen. Het onlosmakelijk eindverdict: teveel van te weinig!
