Voor de eerste keer sinds Pukkelpop vorig jaar zou Coheed and Cambria in januari op hun Europese tournee weer in België te zien zijn. Zanger-gitarist Sanchez brak echter zijn hand in een robbertje vechten met zijn broer en het optreden werd een maand opgeschoven. De band uit New Jersey zag een uitgelezen kans om hun nieuwste album 'Good Apollo, I'm Burning Star IV, Volume I: From Fear Through the Eyes of Madness' in Hof Ter Lo aan het Belgische publiek voor te stellen.
Verdienstelijke opwarmer
Eerst lieten ze het podium aan The Sedan Vault, een Belgische postcore-formatie die een uitstekend voorprogramma bleek te zijn. Hun nummers schommelden vlot tussen rustige, heldere postrock en uitbundige, overweldigende noise. Alles werd op vakkundige manier in goede banen geleid door de geestdriftig timmerende drummer en daarna weer tot berekende chaos herleid door de toetsenist. Met intelligente structureringen en boeiende maatwisselingen toonden ze dat ze boven de doorsnee emocore-groep staan. Het publiek kon hun – weliswaar korte – set dan ook ten zeerste smaken. Het enige minpunt was dat het aantal decibels net iets te hoog lag om ten volste van de muziek te kunnen genieten.
Sciencefiction en kitsch
Na een soundcheck was het dan de beurt aan de vier geniale muzikanten van Coheed and Cambria. Voor een aantal nummers van hun nieuwe plaat kregen ze bovendien versterking van een vijfde man aan de toetsen. De intro van 'Good Apollo...' schalde door de boxen en vol spanning wachtte de zaal op de verschijning van het kwartet. Na een wat slordig ingezette 'Welcome Home' vlogen Claudio Sanchez en co er meteen in. Over de laatste vijf jaar bouwden ze een repertoire op dat een unieke mengeling is van funk-metal, emo en kitscherige popmuziek die steevast gedomineerd wordt door sciencefictionteksten en het ongelooflijk hoge stemgeluid van Claudio. In Hof Ter Lo kwam vooral materiaal uit 'Good Apollo...' aan bod.
Voor hun show respecteerden ze grotendeels de volgorde van de cd, met af een toe een ouder nummer als tussenwerpsel. Bruisend van enthousiasme lieten de muzikanten technische hoogstandjes op het publiek los. Het algemene geluid leed niet onder de moeilijkheidsgraad van de vingervlugge gitaar- en basriffs, hoewel de zanger soms buiten adem korte stukjes tekst even liet voor wat ze zijn. Het is jammer dat Coheed and Cambria de feilloze en wondermooie meerstemmigheid die hen op cd zo kenmerkt, live zelden kan realiseren.
Van het funky 'Everything Evil' over het imposante 'In Keeping Secrets of Silent Earth: 3' tot de slow 'Wake up': alles kwam goed tot zijn recht. Als kers op de taart trakteerde Coheed and Cambria de toehoorders op een extra lange versie van 'The Willing Well IV: The Final Cut'. Beide gitaristen gaven een demonstratie van hoe graag ze wel met effectjes spelen terwijl de ritmesectie zich amuseerde met accenten te zoeken op zoveel mogelijk tegentijden. Na een twintigtal minuten solo's kreeg bassist Michael Todd er echter genoeg van en Coheed and Cambria breide een einde aan dit indrukwekkende concert.
Discografie Coheed and Cambria
