Het is geen wonder dat de naam Branford Marsalis de AB tot de nok gevuld krijgt. Weinig muzikanten kunnen een gelijkaardige combinatie voorleggen van enerzijds technische en compositorische virtuositeit en anderzijds een carrièrepad dat langs alle kanten "ik doe juist mijn goesting" schreeuwt langs de andere kant. Als saxofonist begon hij als "Jazz Messenger" bij Art Blakey, werkte nadien een aantal jaren intens samen met Sting, was een tijdje op TV te zien als de humoristische bandleider van Jay Leno's Tonight Show, startte in 2002 zijn eigen platenmaatschappij op en toert nu al enkele jaren de wereld rond met zijn kwartet. Het is dan ook meer dan gerechtigd dat hij als één van de toppers op deze 25ste editie van Audi Jazz geprogrammeerd stond.
Wat meteen opviel tijdens het concert, was de humor en de ontspannen sfeer die er tussen de muzikanten heerste. Het was bijna alsof er geen publiek aanwezig was en dat de 4 muzikanten zich opmaakten om een avondje al jammend door te brengen. Jeff "Tain" Watts mocht al solerend het concert openen met een eigen compositie 'Laughing and Talking'. Met zichtbaar genot en een olijke glimlach op het gezicht werkte hij aan fantastische ritmebouwsels, die hij krachtig en overtuigend de zaal in speelde, een keizer die statig verdeelde en heerste over zijn drums. Van zodra Branford Marsalis de solo van Watts overnam en een halve melodielijn gespeeld had, was het al duidelijk dat er een groots muzikant op het podium stond. Met bijzonder veel gevoel en rust liet hij elke noot op zich staan, afgemeten, zonder grote excessen, maar daarom niet met minder warmte of emotie. Intussen zat Joey Calderazzo al zenuwachtig op zijn stoel te schuiven om ook zelf aan zijn eerste solo te beginnen. De gretigheid waarmee hij van start ging en de creativiteit waarin dat resulteerde was opmerkelijk: soms snelle dansen over de toetsen onder begeleiding van een ijzingwekkend metronomische linkerhand, dan weer ritmische stukken waar hij samen met bassist Eric Revis en Jeff "Tain" Watts aan schitterende hoogtepunten bouwde.
Een verdiend applaus gaf meteen aan dat het publiek er wel zin in had. Marsalis bedaarde de zaal eerst met een mooie ballad van Joey Calderazzo, gloednieuw en daardoor voorlopig nog zonder titel, maar duwde dan weer op de gaspedaal met het stomende 'Jack Baker'. Wat eerst startte als een vlotte swing, explodeerde doorheen de ruime tijd die iedereen kreeg voor solo's in een gigantisch jazzfeest. Swingende drums, vingervlugge pianosolo's en epische, dynamische saxsolo's wisselden elkaar af, maar gingen ook voortdurend met elkaar in gesprek. De bas van Eric Revis stond daarbij als een rots in de branding. Snel, secuur en al even creatief en afgewerkt als de rest van het Branford Marsalis Quartet.
Na deze stormvloed van geluid was het even op adem komen met 'The Chicken Ball Ballad', eveneens een nieuw nummer. Hier was het vooral Joey Calderazzo die zich liet opmerken door zijn subtiele ondersteuning. Tijdens het laatste nummer, 'Bemsha Swing' van Thelonious Monk, zorgde Branford Marsalis nog voor een verrassing. Vanop de kruk, die achter de muzikanten in het donker stond en vanwaar hij tijdens solo's zijn muzikanten overschouwde, wenkte hij op een bepaald moment naar de coulissen en verscheen het 22-jarige Belgisch saxofoontalent Robin Verheyen, met sax, op het podium. Even later kreeg hij dan ook vrij spel om het podium met dit fantastische kwartet te delen en zelf een solo neer te zetten. Zelfzeker, maar toch zenuwachtig, bouwde hij een solo op waar meteen een stijlverschil met Branford Marsalis in viel op te merken. Waar deze laatste nooit overgaat tot lange, hoge, extatische tonen, bediende Robin Verheyen zich daar rijkelijk van.
Ook bij het bisnummer, een simpele blues, mocht Robin Verheyen mee voluit gaan. Vooral aan de begeleiding was te zien dat het hem zeker niet aan talent en techniek ontbreekt, maar dat het qua solo-opbouw niet altijd boterde tussen hem en de begeleiding. Meester Branford Marsalis deed dat dan even fijntjes voor hem voor en trok in een laatste inspanning met veel humor aan de kar van één van de meest indrukwekkende kwartetten van deze tijd.
Branford Marsalis, Joey Calderazzo, Jeff "Tain" Watts, Eric Revis, Robin Verheyen
