Ze zijn niet talrijk gezaaid, maar concerten die iemand een leven lang zullen bijblijven komen gelukkig af en toe voor. Meestal spelen dergelijke avonden zich af ver van de stadse drukte of de grote massa. Juist de intieme setting van schaars verlichte zalen en het exclusieve gevoel dat voorbehouden is aan liefhebbers van artiesten die slechts een kleine groep mensen aanspreken, maakt het recital in kwestie onvergetelijk. Antoine Tamestit is het soort muzikant waar de aanwezigen het nog lang over zullen hebben, zoveel mag duidelijk zijn.
Niets dan lof voor de Handelsbeurs, die het gebruikelijke abonnement "viool" opentrok en de altviool ook insloot. Dat de altviolisten echter sterk in de minderheid zijn, bleek uit de schaarse opkomst. Nochtans speelde de jonge muzikant Antoine Tamestit het grote strijkersrepertoire, met Bach en Stravinski in het tweede deel en de in 1994 gecomponeerde altvioolsonate van Ligeti voor de pauze. Toch bleek alleen een zeer specifieke niche de novemberkou te willen trotseren voor een avond muziek van het hoogste niveau. Over de status van Tamestit valt immers niet te twisten. Hoewel hij nog geen grote platencontracten op zak heeft, zegt zijn cv genoeg. Hij studeerde onder meer bij het legendarische Tokyo String Quartet en bij Tabea Zimmerman (van het Arcanto Quartett), van wie hij de liefde voor de kamermuziek erfde. Begin 2000 won hij enkele wedstrijden en in 2008 werd hij door de Wiener Philharmoniker uitgenodigd om tijdens het Lucerne Festival te schitteren aan de zijde van dirigent Ricardo Mutti. Intussen speelde Tamestit al met Gidon Kremer, Jean-Guihen Queyras, Mischa Maisky, Janine Jansen, Isabelle Faust, de gebroers Capuçon en enkele wereldvermaarde kwartetten. Hij speelt zelf overigens vast in het Trio Zimmerman en brengt om de twee jaar (ongeveer) een album uit bij Naïve, een middelgrote speler op de klassieke muziekmarkt.
Maar wat is een muzikant met een dergelijk veelbelovend verleden als de planken van de Handelsbeurs plots kraken onder diens voeten en de eerste noot nog moet klinken? Niets natuurlijk, want elke avond opnieuw moet Tamestit het waarmaken. Ondanks zijn aantreden in de opera van Parijs, wordt hij ook geacht een klein (maar belangrijk) Belgisch zaaltje te ontroeren, of niet soms? Dat deed hij dan ook, in alle facetten die de altviool rijk is. Openen deed Tamestit met een 'Passacaglia' van de Oostenrijkse Barokcomponist Heinrich Ignaz Franz Biber. De componist schreef daarvoor variaties rond een thema van slechts vier noten, en goot die in de toen erg gekende dansvorm. Na dit werk legde Tamestit de altviool (een Stradivarius!) even opzij om uit te leggen wat het concept was van zijn recital. Daarin kwam onder meer ter sprake dat de dans bij Biber nog gewoon heftig en beweeglijk was, terwijl Ligeti's visie op de 'Passacaglia' veel diabolischer en heftiger is. Ook gaf Tamestit mee dat zijn recital langs relatief oude en heel erg actuele componisten eigenlijk een vrij logisch patroon volgt. Het is namelijk zo dat Bach, Stravinski, Biber en Ligeti allemaal dezelfde procedure gebruikten, namelijk een minuscuul thema zodanig ontleden dat er een langere muziekreeks uit ontstaat. Dat klinkt misschien als quatsch, maar het was inderdaad zo dat de Ligeti na Biber geen al te bruuske stijlbreuk vormde. Vooral het eerste deel van Ligeti's altvioolsonate (die de componist opdroeg aan Tamestits leermeester Tabea Zimmerman) werd door Tamestit zeer breekbaar en fragiel gebracht, met een technisch foutloos en een inhoudelijk adembenemend parcours.
Na de pauze klonk meteen de korte 'Elegie voor altviool solo' van Igor Stravinski. Alweer nam Tamestit achteraf kort het woord, om te zeggen dat het werk eigenlijk twee stemmen heeft, twee levens, en ook aan twee mensen werd opgedragen. De meerstemmigheid had dus haar intrede gedaan, waarna de tweede partita voor viool solo BWV 1004 (in een transcriptie voor altviool weliswaar) als afsluiter kon ingaan. Tamestit speelde dit werk niet met de gebruikelijke briljantie van de grote violisten, maar liet een veel intiemere en bedachtzamere Bach horen. Dat is een interessante visie op de partituur, die al te vaak door violisten wordt aangehaald om hun technische virtuositeit te demonstreren. Dat aspect van zijn kunnen demonstreerde Tamestit echter met het korte bisnummer, een kort stukje van Hindemith waarin Tamestit met overgave de meest onmogelijke grepen demonstreerde. Daarna liep de emmer totaal over. Het publiek veerde recht en een zichtbaar ontroerde Tamestit nam al zwaaiend afscheid. Enkele bravo's dwarrelden nog in de zaal, maar dat 90 procent van het aanwezige publiek de man een staande ovatie had gegeven, had de boodschap wellicht al overgebracht.
Niet alleen is Antoine Tamestit een bijzonder muzikant, ook de ideale locatie heeft parten gespeeld in de bijzonder indruk die deze avond zal achterlaten. De warmte, de zachte akoestiek en de discrete belichting van de Handelsbeurs hebben de ervaring alleen maar naar het absolute kookpunt gedreven. Een rij verder mompelde iemand "onbeschrijfelijk", waarna de man met de handen voor de ogen bleef zitten en langzaam bekwam van de plots onderbroken magie. En hij was niet de enige die eventjes respijt nodig had om de draad des levens terug op te pikken...
