De prinses van de new wave, de koningin van de poëtische elektronica, … de naam Anne Clark zal voor iedereen wel wat klokken aan het luiden brengen. Als de klokken het niet doen, zullen de UFO geluiden van 'Our Darkness' alleszins wel bekend in de oren klinken. Deze wave tante heeft echter nog heel wat meer noten in haar mars. Zo heeft ze enige tijd terug een atmosferische ambientplaat uitgebracht waarbij ze gedichten van wereldschrijver Rainer Maria Rilke voordraagt en schuwt ze, ondanks het feit dat ze inmiddels wel binnen is, muzikale experimenten in geen geval. Vandaar, na een fantastische plaat, deze akoestische tournee die even halt hield in de historische grootstad Tongeren.
Vooraf waarschuwde de promoboy het publiek: het concert zou heel rustig beginnen, maar verre van rustig eindigen. Dat bleek niet gelogen.
Zittend in de luxueuze fauteuils van de Velinx is het altijd een beetje genieten van wat er op podium gebeurt. Maar de Vlaming Bherman slaagt er met zijn gitaar in om een erg ongemakkelijk gevoel mee te geven door zijn overdreven energieke en luidruchtige folkspel waar zijn stem zelf vaak niet aan kon torsen. Een half uurtje op zijn eentje wringen en wrochten bracht muzikaal niet veel schoonheid op. Iedereen verdient echter een tweede kans …
20 minuutjes later betrad de pianist van het Clark entourage het podium en zette een aardig melodieuze en romantische melodie in, die hij met diep echoënde stemklanken bijtrad. Dankzij kaarslicht en een stilistische lichtshow werd een feeëriek kader geschept. Groot applaus volgde wanneer de beatdichteres zelf samen met haar jonge cellist, haar etnische percussionist en haar gewiekste (akoestische) gitarist aantrad om een 2 uur durende show in gang te zetten.
Wat volgde waren enkele intieme versnummers uit haar 'Just After Sunset' poëziealbum. Een sfeerscheppend klankspel tussen de vleugelpiano en de slepende cello dat werd aangevuld met een ritmische gitaar bleek uitstekend te passen bij de intieme, scanderende stem van deze new wavegodin. 'Autumn' of 'Silent Forces' werden dankzij enkele leuke aanvullende percussieaccenten moeiteloos getransformeerd naar volledig live gespeelde versies.
Nog ongeloofwaardiger werd het echter wanneer ook snellere trancebeats van 'Elegy for the Last Summer' of 'Sleeper in Metropolis' live werden ingespeeld op elektronische drums, met de bassnaren van de cello en de tegendraadse akkoorden van de vleugel. Daarbij slaagde de uitmuntende gitarist er in om op zijn instrument met beide handen te tokkelen en zo te zorgen voor een perfecte, snelle melodie die soms zelfs krachtiger overkwam dan de normale computervariant. Een waarlijk wisselend klankspel van deze op en top professionele muzikanten en ingewikkelde structuren waarbij de verschillende instrumenten bouwden aan een algemene geluidsclimax, zorgde voor openklappende monden en een geheel nieuw inzicht in de jarenoude Anne Clark nummers.
Een intermezzo van de virtuoze pianist die enkel met zijn instrument een prachtige en vurige trancehit ten beste gaf (!) of van de vingervlugge gitarist die onder percussiebegeleiding een humoristische, snelle countryaria ten beste gaf, toonde de op en top capaciteiten van deze muzikanten aan. De muzikale acrobaat zorgde voor nog meer ongeloofwaardige reacties wanneer de snelle gitaartokkels plots vorm kregen in een opgedofte versie van 'Our Darkness' die wel 10 minuten in een instrumentale climax uitdeinde.
Door nog 2 keer terug te komen, walste Anne Clark met haar band de zaal plat. Hoewel het publiek heel gevarieerd bleek wanneer de grote lichten aangingen, strompelden dan ook enkel dunne mensen de zaal uit. Plat en voldaan.
