Kon het fotografencollectief wannabes een betere plaats dan dé Petrol uitkiezen voor een eclectische muzikale avond? Het bleek een retorische vraag te zijn, want met rode zeteltjes en old-skool staanlampen was alles aanwezig voor een gezellige avond. Een singer-songwriter, poppy elektronica, Belgische post-rock en Franse anti-folk deden de rest.
Belgische wannabes
Sleepingdog, het soloproject van Chantal Acda, mocht de spits afbijten voor iets meer dan een handvol publiek. Dat vormde geen onoverkomelijk probleem, want haar eenvoudige, akoestische luisterliedjes hadden niet meer nodig. Dat ze er af en toe een gast bijhaalde of haar handgeklap reproduceerde met behulp van een laptop, maakte dat het optreden onderhoudend bleef.
Diezelfde combinatie van elektronica en akoestische instrumenten was te vinden bij Ansatz Der Maschine. Hoewel hun warme popsongs misschien beter aanslaan in de besloten omgeving van een woonkamer, slaagde het viertal erin om te blijven boeien met hun vernuftig in elkaar geknutselde songs. Vaak hingen de nummers ergens tussen rustig en zweverig, maar bleven heel de tijd opvallend goed opgevuld. Als ze dan eindigen met een aanzwellende track vol heerlijke saxofoons, is de overgang naar Tomàn naadloos.
Deze Belgische post-rocktrots opende meteen ijzersterk met 'Deportivo', voorzien van een zeer herkenbare gitaarmelodie. Hun nieuw nummer was meer uitgebalanceerd aan het rocken, maar ook live mist Tomàn nog het allesomvattende geluid dat hen wereldberoemd moet maken. In hun laatste nummer demonstreerden ze wel met veel bravoure hoe een typische postrocksong live kan inslaan als een bom: neem een herhalende gitaarriff, voeg er een repetitieve zanglijn aan toe en bouw het volume langzaam en geduldig op. De explosie die volgde, kreeg het publiek moeiteloos mee.
Franse charme
Op het grote podium mocht vervolgens Turner Cody opwarmen voor zijn maatjes Herman Düne. Dat hij dat deed in een veel te strakke broek kan de man niet kwalijk genomen worden, het droeg immers bij tot het jaren '70-gevoel dat met zijn kapsel meekwam. Na enkele akoestische solonummers kwam David-Ivar Turner Cody begeleiden op ukelele en kwam er wat meer swung. Even later kwam ook Neman meespelen en deed het trio bij momenten aan een opgewekte Bob Dylan denken, geheel tot verbazing van een paar te vroeg aangekomen Felix da Housecat-fans.
Een kwartiertje later verliet het drietal het podium om kort daarna gezamenlijk, maar onder de noemer Herman Düne terug op het podium te verschijnen. Gebroeder en frontman David-Ivar was duidelijk meer te vinden voor interactie met het publiek dan zijn voorgangers die avond. Hoewel bij 'Man on Top' de aankondiging "This is a song I wrote when I was 27. And... right" het ergste deed vrezen, haalde hij evenzeer Seinfeld aan in een inleidend praatje over het doden van duiven en honden, vogels en vissen die al dan niet konden zingen om vervolgens doodleuk hondengeblaf en -gehuil na te bootsen op een gitaardeuntje. Faut le faire. Wat ook niet iedereen gegeven is, is om het publiek op folkpop te laten dansen, maar Herman Düne slaagde erin. Niet dat het zonder slag of stoot ging, maar enkele exotische percussie-instrumenten trokken het dansbare aspect van de songs op en de olijke danspasjes van David-Ivar werkten blijkbaar inspirerend. Anderzijds waren er ook de meer gitaargeïnspireerde nummers die vooral opvallen door de combinatie van opgewekte muziek en minder vrolijke teksten, gezongen door de typische, wat nasale stem van David-Ivar en hier en daar aangevuld met blazers. 'Show Me the Roof' was in die categorie een absolute uitblinker. Ook sterk was het afsluitende percussiewerk, dat ophitsend werkte en meteen overgenomen werd door de dj die de nacht inzette.
Duits-Amerikaanse invasie
Dat was blijkbaar het teken om de poorten van Petrol (en de hemelpoorten) open te zetten, want toen stroomde het volk pas echt toe. Na een opwarmertje van Mr. Magnetik was het al snel de beurt aan de Duitse techodj Oliver Koletzki. Hoewel zijn set nooit echt verslapte, ontbraken er wel degelijk een paar hoogtepunten. Zo een kwam er pas toen hij zijn hit 'Der Mückenschwarm' op de draaitafel legde. De bekende housegod Felix da Housecat bracht er op dat vlak het eerste half uur beter vanaf, al had hij daarvoor wel crowdpleasers als 'Smack My Bitch Up' van The Prodigy voor nodig. Nadien zat de werkdag erop en was het tijd voor een welverdiende nachtrust. Een volledige fotoreportage is te vinden op de site van Wannabes.
