Op papier zag het er allemaal heel mooi en veelbelovend uit: de Zuid-Afrikaanse Bushi Mhlongo, ooit deel van The Female Factory, zou de handen in elkaar slaan met de Nigeriaanse koningin van de afrosoul, Yinka Adesina. Vrijdag (3/2) deed het duo, gesteund door een band onder leiding van bassist Alex Oele, de Gentse Handelsbeurs aan.
Meteen na het eerste duet was duidelijk dat de twee zangeressen elkaars muzikale tegenpolen zijn. Mhlongo heeft een erg mature stem die fris en fel uit de hoek kan komen. Ze articuleert duidelijk, speelt ritmisch met de clicks van het Zulu en combineert haar scherpe klankkleur met gilletjes, huilende vibrato's en andere oerklanken. De jongere Adesina heeft een warme, zwoele soulstem waarmee ze nu eens in omfloerst Engels zong dan weer in haar moedertaal. Ook al hebben beide dames een stem als een klok – de kwalificatie vals heeft geen equivalent in Zulu of Yoruba – Mhlongo kwam met haar volle, klinkende stemgeluid energieker uit de hoek. Dezelfde verschillen waren eveneens terug te vinden in de karakters van de dames en hun podiumpresence. Zo entertainde Mhlongo publiek en band met een basiscursus Zulu en ging Adesina geregeld bij de instrumentale passages met een gelukzalige glimlach op een stoel zitten en richtte het hoofd met gesloten ogen hemelwaarts.
De muzikale begeleiding wisselt traditionele Afrikaanse ritmes af met soul- en funkgrooves en meer loungy muziek. Er stond een begeesterd ensemble op het podium dat met een uitgebreid scala van instrumenten strak op elkaar was ingespeeld, maar desondanks slaagden de muzikanten er niet in om het hele optreden boeiend te houden. De composities bleken gisteren immers nogal licht uit te vallen en de algemene spanningsboog werd te slap gehouden.
Tussen de up-temponummers zaten enkele stevige soulsongs met een paar knappe, verrassende funkbreaks of een plots reggaeritme. Maar reeds in deze nummers werden al enkele pijnpunten duidelijk. Bij gebrek aan blazers speelde de pianist die partij op een wel erg kitscherige synthesizer die bijzonder kunstmatig klonk en aldus het beoogde effect niet bereikte. De mix modern - traditioneel kwam niet altijd even goed over, getuige een nogal geforceerde "rap" van de achtergrondzangeres.
Ondanks een perfecte techniek waren jazzy accentjes van de pianist en zijn virtuoze solo's flauw door de ijle, sferische sinustonen die een 70's funkfeel wilden oproepen. De slomere nummers misten dynamiek. Voor refrein en strofe werd al te vaak geopteerd voor dezelfde begeleiding en dat brak de groep soms zuur op. Het tweede nummer van de set was zelfs van die aard dat het de begeleidingsmuziek had kunnen zijn van de echtscheiding van de ouders van Simba de leeuwenkoning.
De composities werden technisch perfect uitgevoerd, de muzikanten gingen ervoor, op tijd en stond waren vocale hoogstandjes te bewonderen en het geluid was perfect ... en toch knetterde het niet. Het leven kan soms nodeloos gecompliceerd zijn.
