Afrikakennend en -minnend Antwerpen had massaal verzamelen geblazen afgelopen vrijdag aan de Waalse Kaai te Antwerpen. Alle stoeltjes bezet en naarmate de show vorderde steeds meer dansenden in de zijvleugels. In een zeer strakke regie volgden de nummers elkaar naadloos op. Zes muzikanten en de hoofdacteurs Habib Koïté, Vusi Mahlasela en Dobet Gnahoré kwamen in steeds andere bezttingen 'on stage' om het publiek zowel emotioneel als lichamelijk in vervoering te brengen. Pure topklasse en twee supersterren voor de prijs van één.
Geen gedraal, enkel luisteren, genieten en van tijd tot tijd: stevig swingen
Acoustic Africa kwam uitstekend voorbereid voor de dag: een organische playlist en feilloze podiumwissels. Menige popgroep zou hier een stevig puntje aan kunnen zuigen. Het begon met de senior van de groep solo op marimba, die houten xylofoon met kalabassen als klankkast. Meteen in ontroerend dromenland waarna Habib Koïté en Vusi Mahlasela er elks nog een schepje bovenop deden met een eigen solo: een zanger en zijn gitaar. De zakdoek mocht pas weg toen Dobet Gnahoré met bassist, gitarist, drummer en percussionist het podium betrad. Een klok van een stem en dat terwijl ze zichzelf begeleidde met een elektrische mbira (duimpiano).
Als het nummer plotseling versnelt en Gnahoré aan een eerste dansje begint, valt de zaal spontaan in met ritmisch handengeklap. Dat geklap verstomt als Mahlasela nog een solonummer ten berde brengt enkel begeleid door rustige percussie. Op het einde kreeg de lusiteraar ook nog eens een taalkundig wonder te horen: tekst in een kliktaal, waarschijnlijk het Xhosa. Kliktalen hebben een uniek soort medeklinkers naast de gewone p.t, f, b, ... nl. de kliks die je met je tong kan maken. Het hoeft geen betoog dat dit unicum aanzienlijk bijdroeg tot het wonderlijke van deze reeds zeer wonderlijke muziek.
Dan kwam eindelijk iedereen op het podium en de marimbaspeler bleek ook nog eens een begaafd violist te zijn. Hij bleef onopvallend vanachter op het podium op een stoel zitten, maar andermaal trok zijn muzikale bijdrage alle aandacht. Met z'n allen speelden ze nog een poppy 'Soulshine Africa', waarna Habib met z'n eigen percussionist en bassist verder gaat. De nummers van Habib Koïté zijn veel minder pop en verbazen dus meer met een ongewone, kabbelende songstructuur en soms schitterend gewrongen harmonieën en solo's. Het publiek kon dit duidelijk beter smaken dan de meer zing-en-klap-mee stijl van sommige andere nummers. Ze klapten en zongen anders wel duchtig mee. Habib Koïté is ook een echte showman. Hij gaf een solo op zijn knieën voor de danseres-zangeres Gnahoré, ging zelfs op de knieën spelen voor de eerste rij en haalde steeds weer een grappige bindtekst uit zijn hoed.
Vusi Mahlasela hoefde echter niet onder te doen qua komisch talent. Zo zei hij bijvoorbeeld terwijl hij zijn gitaar aan het stemmen was: "This is a Chinese song. (pauze) It's called 'Tuning'." Na de pauze kwamen enkel de hoofdrolspelers op het podium om een doordringende live-versie van 'Basimanyana' te brengen. Het volgende nummer begon nog rustig met een lange gitaarintro van Koïté en Mahlasela, maar dan werden de remmen losgegooid met een opzwepende basdrum en een strakke begeleiding van de talking drum. Mahlasela bedaarde de gemoederen onmiddellijk met een doordringende 'My song of love, my song of life': "Should I stop singing about love now that I know my dream is surrounded by blood? But sister, why oh why do we sometimes mistake a people for a cancer?"
Op het einde liet hij het publiek de titel meezingen en gaat zo met steeds meer decrescendo van het podium. Daarna werd er onmiddellijk opgebouwd naar een spetterend einde waarin verspreid over vijf nummers alle registers werden open gegooid. Een staande ovatie bracht nog twee nummers: 'Cigarette a bana', knaller van Koïté's debuutalbum en het tijdloze, misschien zelfs al afgezaagde 'Pata Pata' van Miriam Makeba. Het dak van het Zuiderpershuis ging er wel bijna af. Een laatste lofbetuiging en wel voor de uitstekende mixage, het geluid was heerlijk.
