De Amerikaanse brashopband Youngblood Brassband is bezig aan een drukke Europese tournee om hun nieuwe plaat 'Is That a Riot?' te promoten. Ze breken een stevige lans voor muziekeducatie, fulmineren op alles wat met het Amerikaanse (media)beleid te maken heeft, maar leven vooral voor de muziek. In de rokerige achterkamers van de Ancienne Belgique ontmoet ik de drijvende kracht achter Youngblood Brassband, David Henzie-Skogen.
(a)Politiek?
De teksten van Henzie-Skogen zijn cryptisch, donker en zitten vol suggestieve beelden die het de luisteraar vrij laten erin te lezen wat ze willen. Het is vaak ook makkelijk om een politieke betekenis toe te kennen aan de inhoud. Toch is dit vaak niet de bedoeling van Henzie-Skogen. Zo kan de titel 'Is That a Riot?' begrepen worden als een spottende uitspraak waar de klemtoon ligt op that. Het lijkt er dan op dat de zin referereert aan de relatieve onverschilligheid van de bevolking op het falende beleid bij rampen als Katrina of de oorlog in Irak. Een beetje commotie was er wel, maar die was snel weggeëbd. Deze expliciet politieke inslag erkent Henzie-Skogen wel, maar hij zegt daar niet de nadruk op te willen leggen. Bij ons in Wisconsin is 'Is That a Riot?' ook een uitdrukking van oudere mensen. Als er bijvoorbeeld een groepje jongeren op een hoek van de straat staat te keuvelen, kan mijn moeder wel eens verbaasd uitroepen: 'Is That a Riot?' Het zou ook moeten verwijzen naar de traditie van de brassband. Wanneer wij ergens in een wijk op straat spelen, moeten de mensen aangetrokken worden door de muziek en zich verzamelen. Daarvoor wordt de uitspraak ook gebruikt. Ook de teksten zelf moeten niet meteen politiek geïnterpreteerd worden. Een zin als "From the left shoulder of a nation: from skies lacking the mechanisms of death; from the burdened bellies of wrought iron angels we come, we drop; we're bombs." wijst uiteraard op de bombardementen tijdens de oorlog in Irak. De linkerschouder is de politieke linkerflank. De tekst lijkt een pleidooi voor een herboren bewustzijn, een oproep tot actie. Maar dit alles is volgens de rapper allemaal interpretatie. Hij schrijft zijn teksten niet om explicitiet die boodschap over te brengen. Opmerkelijk is dat 's mans teksten erg literair en gesloten zijn. Als ik schrijf denk ik eerst aan de beelden en aan het ritme. Rapteksten schrijven is niet hetzelfde als poëzie schrijven. Als ik poëzie schrijf, denk ik lang na over de waarde van de individuele woorden. Bij rapteksten staat de vloeiende beweging voorop. Ik denk wel in beelden, maar die moeten in de eerste plaats in het ritme van de muziek passen. En qua thematiek kan die ook verwijzen naar het muziekmaken zelf. Het refrein "More pressure more fire more peace more vibe. More people more free more heat more lies" kan naar een opstand verwijzen, maar ik had eerder een concert in gedachte en hoe de mensen reageren of hoe wij willen dat ze reageren op een concert van ons. Youngblood Brassband wil een broeierig feest zijn waar iedereen moe, maar tevreden van thuiskomt. Dat is ook de instelling waarmee we aan elk optreden beginnen: de zaal moet dansen. Sommige nummers, zoals 'But You Can't Run' of 'Dead Man Stomping', werden in samenwerking met Joe Goltz of Charley Wagner, respectievelijk trombonist en trompettist, geschreven. De samenwerking daarvan was een verrijking voor Henzie-Skogen. "Toen ik 'Dead Man Stomping schreef, interpreteerde Charley sommige dingen die ik geschreven had helemaal anders, wat resulteerde in een tekst die wordt gedeclameerd, stukjes opgeschreven gedachtenstroom gecombineerd met een commentaarzin die in het boekje in italic-letters afgeprint staat.".
'Is That a Riot?' bevat ook twee eulogieën: 'Pal Minima' is een ode aan New Orleans, terwijl 'Will' opgedragen is aan de illustere W.M. Henzie Jr., de vader van Henzie-Skogen. 'Will' is opgevat als een brief naar het verleden, naar de doden. Tegelijkertijd verwijst het woord 'will' ook naar iets als een testament. Ik hou wel van de dubbelzinnigheid die in de tekst gepakt zit. Het nummer gaat over dromen en idealen van het heden en het verleden. Het is een brief van of aan mijn gestorven vader waarin een venster op de wereld wordt geworpen en hoe je je er in kan gedragen.
Studio
'Is That a Riot?' werd volledig opgenomen en gemastered door de groep zelf. Eindverantwoordelijke daarbij was Henzie-Skogen. Het vorige album moest zeer snel worden ingeblikt, aangezien we toen een studio huurden.Daardoor staan er nog veel onvolmaaktheden op en dingen - bepaalde drumritmes, fill-ins, breaks - die ik nu anders zou gedaan hebben. Ik luister dan ook nog zelden naar de oudere platen van de Youngblood. Het opnemen van 'Is That a Riot?' is veel gemoedelijker gegaan. Ik heb eerst alle nummers geschreven en de drumpartijen ingespeeld tot ik honderd procent tevreden was. Daarna kwamen de blazers en speelden die hun partijen in. Bij het afmixen kon ik ook zoveel details veranderen als ik wou. Doordat we nu zelf de muziek uitbrengen is het mogelijk om de tijd te nemen voor dit monnikkenwerk, iets wat niet kon bij 'Center:Level:Roar'. In nummers als 'Nuclear Summer' en 'March' fluistert Henzie-Skogen vaak zijn zinnen, waardoor ze erg onverstaanbaar klinken en hun boodschap triviaal wordt. Dat was ook de bedoeling. Ik wou dat de stem meer als ritme-element ging functioneren. Het onderhuidse ritme van die zinnen zindert door in de drums. Wat er gezegd werd, was minder belangrijk dan het feit dat en de manier waarop het gezegd werd.
Melodie en ritme
De nummers op de plaat zijn allemaal van Henzie-Skogens hand. Op de vorige plaat was Nat McIntosh het grote licht dat uitgesponnen melodieën spuitte. De verwachtingen waren dus gespannen naar het resultaat. Ik ben een drummer van nature. Ik denk steeds vanuit het ritme, terwijl Nat meer de man van de melodie was. Daarom klinken de nummers op de plaat zoals ze nu klinken. Er werd enorm veel aandacht besteed aan de gevarieerdheid van ritmes en dat gaat van salsa tot ragga. Op een nummer als 'But You Can't Run' is dat heel duidelijk te horen in de over en weer springende ritmes in de blaaspartij De mooiste nummers zijn volgens de frontman echter de rustige, haast klassieke stukken als 'Ake' of 'JEM'. De blazers spelen daar enkele fantastische harmonieën. Ik hou van de melancholie en de rust die uit die nummers straalt.
Touren en Europa
Vorig jaar werd er ingebroken in de bus van Youngblood Brassband en werden twee trombones en een sousafoon gestolen. Ver weg van thuis, met negen zwetende mannen in een bus en elke avond in een ander land: sommigen krijgen van minder een ochtendhumeur. Niet zo bij de Youngblood. Ook van enige wrok is er geen sprake. België blijft in hun top vijf van favoriete landen om in op te treden. De groep is bezig aan een lange Europese tournee. Dat is nodig, want dankzij de Europese tournee kunnen we het ons veroorloven om ook in Amerika te touren zonder verlies te maken. Europese clubs betalen meer, omdat ze vaak gesponserd worden door de overheid. Bovendien word je als artiest meer in de watten gelegd: eten, hotels en extraatjes krijg je niet altijd in de VS.
